Rycerz Siedmiu Królestw

Miała to być prawdziwa gratka dla wszystkich miłośników George’a R.R. Martina i jego „Gry o tron”, ale nie bardzo wyszło. Owszem, parę nazwisk i miejscowości wydaje się znajome i tylko to, to, czyli gra na sentymentach czytelnika, może tu mieć jakieś znaczenie. Bo bez powiązań z „Pieśnią lodu i ognia” cały ten „Rycerz Siedmiu Królestw” jest umiarkowanie ciekawy.

Trzy powiązane ze sobą opowiadania, jak trzy rozdziały jakiejś powieści, o ser Duncanie Wysokim albo po prostu o Dunku Przygłupie, tępym jak buzdygan, jak wielokrotnie nazywał go stary rycerz Alrain, ale i Dunk sam o sobie często tak właśnie myślał, a także o jego giermku zwanym Jajo (podobno to zdrobnienie od Aegon), początkowo łysym dziesięciolatku.

Dunk nie był aż takim tępakiem, jak mogłoby się to na pozór wydawać, a Jajo... Jajo szczotkował konia Dunka, ostrzył jego miecz i czyścił kolczugę z rdzy. Był najlepszym giermkiem i towarzyszem, jakiego ser Duncan mógłby sobie życzyć. Wędrowny rycerz uważał go niemalże za młodszego brata. Ale to nie było takie proste. Jajo mógł być, do czasu, giermkiem wędrownego rycerza, ale tak naprawdę to Aegon z rodu Targaryenów, czwarty i najmłodszy syn Maekara, księcia Summerhall, czwarty syn zmarłego króla Daerona Dobrego, Drugiego Tego Imienia, który zasiadał na Żelaznym Tronie przez dwadzieścia pięć lat, i zmarł podczas wiosennej zarazy.

Okoliczności w jakich Aegon/Jajo został giermkiem Dunka były tak nieprawdopodobne, że......

Ot, miły dodatek do serii. Po długiej przerwie nie chciałem wracać do głównej fabuły, więc postanowiłem przeczytać poboczną historię. Bo to właściwie są trzy rozdziały-epizody z życia rycerza Dunka. Opowiadania są mocno ze sobą powiązane, choć pewnie można je czytać oddzielnie, bo pewne informacje się powtarzają. Fajny powrót do świata GoT-u.

Trzy opowiadanka, gdzie mamy ser Duncana Wysokiego, plebejskiego rycerza oraz jego giermka Jajo (co za ksywa...), który tak faktycznie jest księciem korony. Pierwsze opowiadanie mówi nam, jak zaczęła się ta dziwna relacja. Drugie przy wojnie o wodę wspomina o rebelii Blackfyre'yów. Trzecie to wesele i drugi bunt tejże rodzinki.

To ja może zacznę od zalet. RYSUNKI. Oddają ducha książki, pasują do opisywanych sytuacji, są doprecyzowane na tyle, że jak ktoś jest łysawy i tłusty, to taki jest. Z całości najbardziej mi się podobają. Powiedziałabym śliczne, ale może bardziej pasuje tutaj doprecyzowane. Niemniej super są, facetowi od ołówka należą się brawa.

Turnieje. Tak właśnie powinny wyglądać turnieje i to one najbardziej mnie cieszyły, kiedy musiałam przedzierzgnąć się przez opis wody, Ashfort i wesela. Nie interesowała mnie intryga, której prawie tu nie ma; nie interesowały mnie miłosne rozterki Dunca (pfff.) ani gierki lordów. Opisy turniejów są najbardziej dynamiczne i wciągające. Najmocniejszy, zaraz po ilustracjach, punkt książki.

I też przedstawienie buntów Daemonów. Trochę opisów jak wyglądała Czerwona Trawa, co tam się stanęło, jak to nagle wszyscy byli po wygranej stronie i nikt nie przyznawał się, że wtedy postawił na złego smoka. Każdy zapragnął umyć od buntu ręce, a jednak Białe Mury zebrały swoich. No i Brynden, och, dajcie mi go więcej, ja mam do chłopa jakąś dziwną słabość. Ta część była ciekawa i tylko ona utwierdziła mnie w przek...

 Trzy opowiadania osadzone w świecie znanym z "Gry o tron", których akcja rozgrywa się dużo wcześniej niż wydarzenia znane z książek/serialu, więc na spotkanie z Jonem, Aryą czy innymi nie ma co liczyć.
 
 "Wędrowny rycerz" - początek czytało mi się okropnie, za to środek i końcówka mi to wynagrodziły.
 "Zaprzysiężony miecz" - krótkie, ciekawe, niestety koniec mnie nie zaskoczył.
 "Tajemniczy rycerz" - moim zdaniem najlepsze opowiadanie z książki, sporo się w nim dzieje, czyta się je bardzo przyjemnie, ale wesela w rodzie Frey'ów raczej tak mają.
 
 Minus opowiadań to trochę chaotyczne podejście do tłumaczenia nazwisk i nazw miejscowości: tłumacz uparł się na np. "Wysogród" i "Dolinę" (zamiast znanych "Highgarden" i "Vale"), a zostawił oryginalne m.in. "Reach" i "Summerhall". Poza tym, imię "Aegon" nie ma nic wspólnego z proponowanym przez tłumacza polskim przekładem zdrobnienia (metoda "kopiuj-wklej" tutaj się nie sprawdziła).
 
 Poza tym, historie bardzo mi się podobały, a zakup książki uważam za jak najbardziej udany. Polecam :)