Opinia na temat książki Siostra księżyca

Piąta część pt. "Sio­stra księ­ży­ca" należy do Tiggy. Jej mi­tycz­ny pier­wo­wzór, Taj­ge­te, to piąta zcórek Atla­sa iPle­jo­ne, za­mie­nio­na włanię ozło­ci­stych ro­gach, którą nie­stru­dze­nie tro­pił Zeus.

Tiggy jest naj­bar­dziej udu­cho­wio­ną zsióstr, po­go­dzo­ną ztym, że sio­stry uwa­ża­ją jej prze­ko­na­nia iczę­sto traf­ne prze­po­wied­nie za dziw­ne inie­po­ko­ją­ce. Jak to czę­sto bywa zta­ki­mi „da­ra­mi”, Tiggy za­sta­na­wia się cza­sem, czy jej ja­sno­wi­dze­nie nie jest prze­kleń­stwem, po­nie­waż zjego po­wo­du wpada nie­raz wnie­złe ta­ra­pa­ty. Sio­stra księ­ży­ca prze­no­si nas wma­je­sta­tycz­ne góry Szko­cji, do dzi­kiej ośnie­żo­nej po­sia­dło­ści, wktó­rej Tiggy za­przy­jaź­nia się zfa­scy­nu­ją­cy­mi miesz­kań­ca­mi tych oko­lic. Potem je­dzie do hisz­pań­skiej Gre­na­dy, gdzie ze wspa­nia­łe­go pa­ła­cu Al­ham­bra roz­cią­ga się widok na sie­dem świę­tych ja­skiń Sa­cro­mon­te, wktó­rych od­bi­ja się echem mu­zy­ka fla­men­co.

Ła­god­na, miła, czuje się naj­szczę­śliw­sza, żyjąc bli­sko na­tu­ry. Bę­dzie jed­nak mu­sia­ła się zmie­rzyć zwie­lo­ma wy­zwa­nia­mi na dro­dze do od­kry­cia, kim na­praw­dę jest ico prze­ka­za­li jej wdzie­dzic­twie przod­ko­wie.

Autorka po­ru­sza tu wiele za­gad­nień zdzie­dzi­ny ochro­ny śro­do­wi­ska: jak rów­no­wa­ga eko­sys­te­mów, od­strzał je­le­ni idieta we­gań­ska oraz przybliża nam kulturę romską, z jej tra­dy­cyj­nymi wie­rzeniami ioby­cza­jami.

Autorka wciąga nas w swój wykreowany świat, to duża zasługa niezwykle przyjemnego w odbiorze stylu oraz plastycznego i pięknego języka.
Akcja zawsze rozgrywa się w malowniczo położonych miejscach, ale główne skrzypce odgrywa tu niezwykła fabuła i jej nietuzinkowi bohaterowie.