Pierwsza książka pisarki pt. “Ślepi bez lasek” ukazała się niemal równocześnie w Polsce po polsku (w 1959 r.) i w Paryżu po francusku (w 1960 r.) – we Francji opublikowana pod nazwiskiem Sophie Bohdan (za nazwisko autorka przyjęła imię swego męża) i ze zmienionym przez wydawcę tytułem “Comme une ombre qui passe”.
Proza Chądzyńskiej kontynuuje tradycje tak zwanego psychologizmu lat międzywojennych (Nałkowska, Kuncewiczowa, Breza). Osadzona fabularnie w środowisku wielkomiejskiej inteligencji, proza ta rysuje konflikty towarzysko-zawodowe i rodzinne poprzez subtelnie podpatrzone charaktery i sytuacje psychologiczne. Najżywiej przyjęta była powieść 'Ślepi bez lasek', opowiadająca o trudnym konflikcie rodzinnym pomiędzy ojcem i córką.
"Mów cicho. Nie trzeba budzić śpiących i zmęczonych drogą. Pod pociemniałymi powiekami niechaj odpoczną oczy, z których uleciał blask".
Proza Chądzyńskiej kontynuuje tradycje tak zwanego psychologizmu lat międzywojennych (Nałkowska, Kuncewiczowa, Breza). Osadzona fabularnie w środowisku wielkomiejskiej inteligencji, proza ta rysuje konflikty towarzysko-zawodowe i rodzinne poprzez subtelnie podpatrzone charaktery i sytuacje psychologiczne. Najżywiej przyjęta była powieść 'Ślepi bez lasek', opowiadająca o trudnym konflikcie rodzinnym pomiędzy ojcem i córką.
"Mów cicho. Nie trzeba budzić śpiących i zmęczonych drogą. Pod pociemniałymi powiekami niechaj odpoczną oczy, z których uleciał blask".