Soszka. Wojna się dzieciom nie przywidziała

W ostatnich latach pojawia się coraz więcej książek, opartych na faktach, poświeconych losom dzieci podczas II wojny światowej. Każdą z nich warto poznać. Mimo, że o „Soszce” napisano już wiele recenzji, które przeczytałam, wciąż nie byłam pewna jaka historia znajduje się na jej stronach, co na nich odnajdę.

Zapowiedzi i oficjalne opisy wskazywały na losy dziecka poddanego germanizacji. Podczas lektury odkryłam jednak, że w większym stopniu jest to opowieść o nastolatce wywiezionej na tzw. roboty do Niemiec, podobnie jak kilka milionów Polaków w różnym wieku. Relacja tytułowej Soszki, pani Zosi (ur. 1925 r.) okazuje się niezwykle pełna. Poznajemy wiele szczegółów z lat spędzonych przez nią u bauerów w zachodnich Niemczech. Wybijają się z nich kontrastujące ze sobą zwykła ludzka życzliwość, bestialskie okrucieństwo i głęboka tęsknota za domem, za ojczyzną. Autorce „Soszki”, na bazie opowieści jednej kobiety, udało się przedstawić schemat wspomnień, nieprawdopodobną mieszankę wrażeń towarzyszących większości ludzi, którym przyszło dorastać w jednym z najgorszych momentów w historii.

Niewątpliwie, w czasie II wojny światowej, ukształtowała się jedna z najbardziej wyjątkowych generacji od początków istnienia ludzkości. Pokolenie ludzi niebywale twardych, wytrwałych, pracowitych, ceniących wolność, dbających o wartość rodziny i przebywania wśród najbliższych, a także znających lepiej, niż ktokolwiek przed nimi i po nich, uczucie miłości do ojczyzny, domu, do...

Autorka, dziennikarka, przeprowadziła wywiad z bohaterką książki, panią Zofią Szukałą, urodzoną w 1925 roku, obecnie ponad 90-letnią kobietą. Wraz z nią mamy okazję przenieść się do jej lat dzieciństwa, przypadającego na trudne lata wojenne, poznać jej rodzinę.

Zosia, pochodząca z polskiej wsi, wywieziona z innymi dziećmi do przymusowej pracy w Niemczech, wspomina tamte lata. Została nazwana Soszką (trudno było wymówić jej imię) przez rodzinę, u której pracowała w czasie wojny.

Poznajemy również powojenne losy bohaterki, długi pobyt we Francji i powrót do Polski. Książka zawiera archiwalne fotografie z jej prywatnego zbioru.

Można powiedzieć, że o wojnie wszystko już wiemy. Ale gorąco zachęcam do lektury tej książki! Na pewno nie jest to łatwy temat. Ale pani Zosia wszystko dokładnie pamięta - to jej wspomnienia prawie stuletniego życia. Okrutnych lat wojennych nie sposób zapomnieć.

Książkę czyta się bardzo szybko, to tylko niewiele ponad 200 stron. Przenieście się razem z autorką do mieszkania pani Zosi, gdzie przy herbatce i ciasteczkach wysłuchacie historię jej życia. Wojna to traumatyczne przeżycia. Co czuje dziecko oderwane od rodziny? Jest przerażone, tęskniące i pełne lęku.

Uważam, że warto tę książkę przeczytać, bowiem okrucieństwa wojny nie powinny być nigdy zapomniane! Polecam!

Witajcie!
Dziś przybywam z kolejną polecajką książki wojennej.
Od razu wspomnę o tym, że jak tylko przesuniecie paluszkiem, ujrzycie zdjęcie tytułowej Soszki, czyli Pani Zosi, które pojawiło się w książce ❤.

"Szoszka. Wojna się dzieciom nie przywidziała" jest jedną z mniej drastycznych książek o II wojnie światowej. Napisana formą wywiadu, opowiada o życiu Pani Zosi Szukały, z domu Zarzecznej, która rodziła się w Nowej Hucie.
Gdy wojska Niemieckie wkraczają do Polski w 1939 roku, Zosia ma 14 lat, choć jak sama wspomina, wygląda na 16.
Dzieciństwo zostało jej brutalnie odebrane w momencie, gdy Niemcy wytargają ją spod łóżka w środku nocy i wywiozą do Zagłębia Ruhry, opanowaną przez rodzinę Kruppów.

W momencie wywiadu ma 93 lata, gdy zagłębia się opowieściami w tamte lata, nie raz w jej oczach pojawia się młodzieńczy błysk. Szczególne iskierki widoczne są, gdy tylko rozmowa schodzi na temat podporucznika Pawła Barbarowicza...

Choć może wydawać się to dziwne i nie na miejscu, książkę czytało mi się bardzo dobrze. Napisana przyjemnym dla oka językiem, wielokrotnie szczegółowo tłumaczone wydarzenia, by czytelnik łatwiej się odnalazł, oraz dialog, gdzie nie zostają pominięte szczegóły takie jak picie kawy, krojenie ciasta w międzyczasie. Czułam się jakbym siedziała razem z Zosią i Eweliną przysłuchując rozmowie.
Niesamowicie dobrym pomysłem było umieszczenie zdjęć. Nad nimi spędzałam najwięcej czasu. Uwielbiam starodawne zdjęcia.
...

Poznajemy Soszkę czyli Zofię Szukała z domu Zarzeczna, która przenosi nas w czasy wojny.
Pomimo już swojego wieku ma naprawdę doskonałą pamięć, wszystko idealnie opisuje, nawet najdrobniejsze szczegóły.
Czytając książkę miałam wrażenie jakbym siedziała obok niej i pijąc herbatę słuchała jej historii, jej wspomnień jakie przeżyła.
Jest to naprawdę bardzo wartościowa lektura, którą trzeba przeczytać.
Znajdziemy w niej również losy innych dzieci, którym wojna odebrała to co najcenniejsze "spokojne dzieciństwo".
Wzbogacona jest o liczne fotografie co sprawia, że książka staje się jeszcze bardziej interesująca. Czyta się ją błyskawicznie, bo ma zaledwie 232 strony.