Struny pragnień

Brawa dla Moniki Chodorowskiej za poruszenie tematu autyzmu w powieści obyczajowej. Nie zawsze bowiem treści popularnonaukowe są do końca jasne, a ukazanie tego zaburzenia w sposób popularny pomaga zrozumieć. Dostajemy czytelne i nieskomplikowane obrazy objawów, ale też dylematy rodziny, próbę dostosowania się do nowej, niełatwej sytuacji, niezrozumienie otoczenia.

Książka "Struny pragnień" opowiada o życiu Klary, matki chłopca z autyzmem, i jej synu, Franku. Młoda kobieta widzi, że jej dziecko nie rozwija się prawidłowo, lecz nie potrafi stawić czoła faktowi, iż syn może być poważnie chory. Unika jak ognia lekarzy i terapeutów, gdyż sama była wychowywana przez nadopiekuńczą matkę. Klara podporządkowuje cały swój świat potrzebom i kaprysom Franka. Chłopiec rządzi w domu niepodzielnie, co doprowadza do porzucenia rodziny przez ojca. Sebastian nie mógł znieść terroru zaprowadzonego przez niesforne dziecko, czując się jednocześnie bezradny w obliczu jego zachowań. Młoda matka została sama z rozbrykanym trzylatkiem, co doprowadziło ją do skrajnego zaniedbania własnych potrzeb.

"Struny pragnień" to trudna opowieść o samotnym rodzicielstwie mamy dziecka zaburzonego. Historia budzi współczucie dla Klary, która dzielnie stawia czoła codziennym wyzwaniom, choć sama rozpaczliwie potrzebuje pomocy. Kobieta ma trudną relację z własną matką a mąż i koleżanka nie są w stanie jej wesprzeć wystarczająco. Na szczęście jest w życiu Klary osoba, na którą ta może zawsze liczyć. To dzięki niej udaje się dziewczynie wyjść z dołka i poczuć życie na nowo.
Powieść przypomniała mi inną książkę o dziecku autystycznym, którą kiedyś czytałam: "Kochając syna" Lisy Genovy. Dzięki podobnym publikacjom można zrozumieć z czym borykają się rodzice tacy jak Klara.

Cieszę się, że książka trafiła w moje ręce i to nie dlatego, że jakiś czas temu miałam okazję osobiście poznać autorkę, ale dlatego, że po raz kolejny przekonałam się jak ważne jest, kiedy ktoś pisze o problemach, o których wielu ludzi nie ma pojęcia.

Życie rodziców wychowujących dziecko autystyczne z pewnością do sielanki nie należy, a kiedy jeden z tych rodziców zostaje z tym sam, to już trudno mówić o spokoju.

Główna bohaterka nie wzbudziła mojej sympatii, chociaż bardzo jej współczułam i trzymałam kciuki za jej siłę, wytrwałość i miłość. Ale chwilami miałam ochotę mocno nią potrząsnąć.

Myślę jednak, że gdyby od pierwszych sygnałów, że jest coś nie tak z jej dzieckiem pogodziła się i zaakceptowała to, że jej syn bardziej od tolerancji potrzebuje pomocy specjalisty, to sama by na tym wyszła dużo lepiej. Jej psychika nie byłaby taka jaka była.

Trudna rola matki dziecka ze spektrum autyzmu to z jednej strony bohaterstwo, a z drugiej walka z wiatrakami.

Zdrowe dzieci są w stanie dać rodzicom nieźle popalić, a co dopiero dziecko, które drażnią wszystkie zewnętrzne bodźce: hałas, tłum, światło czy zapach.

Główna bohaterka została przedstawiona jako matka nadopiekuńcza, ale myślę, że winę za to, że zachowywała się tak, a nie inaczej, w dużej mierze ponosili jej najbliżsi - mąż, który odszedł w momencie, gdy zaczęły się problemy z dzieckiem czy matka, która ...