Strużki

Ta misternie utkana okładka w zimnych odcieniach i ten fragment o błąkaniu się pośród grudniowej nocy... obietnica emocji, poruszenia, głębokiego spojrzenia na dziewczyńską przyjaźń. Zbudowałam sobie na tych chwiejnych filarach wysokie oczekiwania i marzenia o tym, jak bardzo ta książka będzie MOJA. Jak bardzo ją poczuję, jak niesamowicie będzie mi smakować każde kolejne zdanie, które zaklejam znacznikiem. No i co się wydarzyło, spytacie? Z bólem serca, ale... ROZCZAROWAŁAM SIĘ.

𝘚𝘵𝘳𝘶ż𝘬𝘪 to strzępkowe studium relacji dwóch dziewczyn – począwszy od szkolnych czasów i kończąc na okołostudenckich. Dostajemy wiele kwiecistoopisanych wspólnych sytuacji – tych beztroskich i tych niepokojących. Główna bohaterka jest zafascynowana swoją przyjaciółką, Kingą, i tak wsiąka w tę ich znajomość, że zatraca samą siebie. Pewnego razu, w posprzeczkowej sytuacji, gdy przestają spędzać ze sobą czas, dziewczyna nie potrafi odnaleźć się w nowej, samotnej rzeczywistości... i powoli ulega defragmentacji.

To wszystko brzmi super, ale niestety nie udało mi się należycie poczuć tej historii. Z kolejną stroną uwierały mnie następne elementy – szyk przestawny, jakaś zamaskowana pretensjonalność, przytłaczająca doza poetyzowania i rzucanie brudem nastoletniego życia w twarz. To nie moje sytuacje, nie moje emocje i nie zadziałało to na mnie. Co wcale nie znaczy, że rzeczy, których sama nie przeżyłam nie potrafią mnie poruszyć. Początek mnie zmęczył, więc zrobiłam sobie przerwę na inn...

Nie będę ukrywać, że "Strużki" nie spłynęły po mnie jak po kaczce. Książka Marii Halber miała w sobie coś wciągającego w sposób pokrętny i niewygodny, bo – przynajmniej mnie – nie często zdarza się czytać historie o obezwładniającej całym ja bohaterki fascynacji drugą osobą (choć szczerze przyznam, że początkowo myśli me płynęły ku „Kościom” Łukasza Barysa, ale to żaden zarzut, tylko odniesienie do pewnej aury powieści, jej duszności, niepogody).

Poznawanie „Strużek” było jak swędzenie skóry – drapiesz się, boli, a jednocześnie sprawiasz sobie przyjemność (ale wymyśliłem!). Nie łatwo przecież czytać o zagubieniu i braku umiejętności w znalezieniu własnego ja, a mimo to pochłania ta historia bez reszty, kompulsywnie szuka się dalszego ciągu, drogi, którą bezbłędnie prowadzi nas autorka. O porzuceniu – w imię przyjaźni, a może nawet zauroczenia, o własnej osobowości i natrętnemu naśladownictwu, które – co z góry wiadome – nie może dać ukojenia. To przecież opowieść o dorastaniu i siłą rzeczy konfrontujemy ją z własnymi doświadczeniami (kwestia płci ma tu drugorzędne znaczenie). O przyszłości i o tym, jak tylko może ją sobie wyobrażać nastolatka (i nastolatek) – jako drabinie, pnących się w górę schodach, po których wspina się „po kilka stopni naraz, niesiona siłą przywileju”, o którym nie ma pojęcia. Może właśnie dlatego pozwalają „Strużki” tak bardzo się odczuć, tak gładko wchodzą pod skórę?

Wszystko tu ujęte zostało pięknym, niemalże poetyckim lecz oszc...