Opinia na temat książki Świdermajerowie

Opowieść o drewnianej zabudowie podwarszawskich dzielnic-ogrodów. Reportaż, który pokrótce przedstawia losy czterech budowniczych „świdermajerów” – Dietrcih, Świech, Russek i Wolfling. To oni tworzyli drewniane cudeńka – urokliwe wille i pensjonaty, w których odpoczywali zmęczeni miejskim powietrzem warszawiacy. Dziś w większości rudery, szczątki fundamentów albo zarośnięte chaszcze. Palone, rozgrabiane, rozdrapywane na drzazgi – niewiele z nich przerywało. Piękna historia, wcześniej mi nieznana (sam Otwock był dla mnie miastem zbyt odległym, nie tylko w pojęciu odległości).

„Świdermajer” to pojęcie wymyślone przez Gałczyńskiego (odsyłam do książki po więcej szczegółów). To pałac, dom, weranda. Długie tarasy dla uzyskania najlepszego nasłonecznienia, drewniana moderna, szczypta romantyzmu skrojona na szwajcarską nutę. Dom tort, letnisko i kąpiele w rzece, wakacje i słońce. Rudera i pekin, ostaniec.

„Świderfajery” – bo tak pięknie płoną.

Katarzynie Chudyńskiej-Szuchnik w wyprawie do drewnianego świata towarzyszą zdjęcia Filipa Springera (jaka szkoda, że czarno-białe, nie tak ekspresyjne jak to na okładce) i spora dawka historii. Jednak to wszystko jakoś mi nie „zagrało”. Owszem, opowieść autorki jest przejmująca (los świdermajerów nie rozpieszczał, wszystko wygląda przygnębiająco, okopcone spalenizną i zniszczone „pod deweloperkę”; taka typowa małomiasteczkowa miernota, przykryta puchową podusią za gruby piniądz, pan będzie zadowolony) i temat reportażu ciekawy, ale… Przepraszam, nie dałem się porwać jej słowom, nie nabrałem ochoty, by w te pędy pakować bambetle i jechać do Otwocka na zdjęciowe polowanie. A to chyba najbardziej odpowiednie podsumowanie tej książki.