Szklany klosz

jedna z moich ulubionych książek, czytałam ją już chyba z 6 razy. książkę czyta się szybko, każda strona wnosi coś nowego i ciekawego. i muszę przyznać, że za każdym razem kiedy ją czytam, czuje się, jakbym czytała ją po raz pierwszy. polecam również wiersze tej pisarki.

Literatura kultowa jest też dla ludzi, uznałam że przeczytam i będę zadzierac potem nosa że taka jestem wysublimowana i w ogóle.
Książka jest dobra, szczególnie podobała mi się tu autoironia Esther, dziewczyna czyni ciekawe spostrzeżenia na temat otaczającego ją świata, własnej choroby, sporo dowiemy się o Ameryce lat pięćdziesiątych. Wszystko napisane lekkim i zrozumiałym językiem. Jednakowoż książka ta nie wytrzymała próby czasu moim skromnym zdaniem i dziś czyta się ją troszkę z przymrużeniem oka. Wtedy pewnie była szokująca skoro do zszokowania społeczeństwa wystarczało że kobieta nie chce mieć męża ani dzieci, teraz spojrzymy na ten aspekt raczej jak na kuriozum. Podobnie jak na perypetie Esther związane z utratą dziewictwa - są one zabawne ale tak jak seria Żandarmow z de Funesem.
Zakończenie właściwie nie jest dolujace i pozbawione nadziei, choroba psychiczna Esther pomimo że w pewnym momencie doprowadza ją do próby samobójczej jest przedstawiona dość lajtowo powiedziałabym. Nasuwa mi się tu natychmiast skojarzenie z Wstretem Polańskiego, gdzie młodziutka Denevue daje z siebie wszystko, gdzie staczanie się w otchłań szaleństwa jest straszne, wyczerpujące, jest jak wiwisekcja. Film powstał mniej więcej w tym samym czasie jednak ma o wiele więcej do zaoferowania. Dlatego książka Plath jest według mnie raczej zjawiskiem socjologicznym niż arcydziełem. Dziś postrzega się ją zupełnie inaczej niż wtedy. Sądzę również że gdyby krótko po wydaniu Klosza Pla...

Zaczynając ją czytać - przysnęłam. Myślałam, że cała będzie taka. Nie była.
Jak już się wyspałam, to poszła mi błyskawicznie :)
Pięknie naiwne to były czasy w porównaniu do dzisiejszych. Wystarczyło umieć stukać na maszynie do pisania i przyszłość stała otworem. Przed głupią kobietą oczywiście. Poważny problem został opisany w sposób dość zabawny. Podobał mi się cięty język Esther. Niesamowite jest to, że autorka opisała w zasadzie swoją chorobę. Nie wiem, czy ktoś o zdrowych zmysłach byłby w stanie oddać tak dobrze pokazany klimat powieści, czy dałby radę w taki właśnie sposób opisać zdarzenia i historie, które dane było przeżyć głównej bohaterce.
Podobała mi się.

Jestem odrobinę zawiedziony, spodziewałem się czegoś mniej dosłownego. Metafory, zbeletryzowanej poezji. Jednak książka i historia w niej zawarta jest ciekawa, chociaż zagadnienie choroby psychicznej mogłoby być bardziej zgłębione przez Sylvie. Jednak jest to poniekąd klasyka, warta czasu.

Poruszyła mnie ta książka. Bohaterka, mimo swej choroby, wydaje się w zasadzie, przez większość czasu, taka normalna... Może nadwrażliwa, trochę neurotyczna, ale normalna. A może powinnam się niepokoić, że wiele przemyśleń i spostrzeżeń Sylwii Plath jest mi tak bliskich?

"Dla człowieka siedzącego pod szklanym kloszem, znieczulonego na wszystko, zatrzymanego w rozwoju jak embrion w spirytusie, całe życie jest jednym wielkim, złym snem." cytat z książki

przejmująca... szczególnie, biorąc pod uwagę, że jest oparta na zdarzeniach z życia autorki; świetna dla miłośników "schizofrenicznej" literatury

Interesująca czasami przerażająca książka tym bardziej, że jest oparta na faktach z życia autorki, która w konsekwencji popełniła samobójstwo

Jakkolwiek kontrowersyjna jest postać Sylvii Plath, tak ta książka uplasowała się na pozycji jednej z moich ulubionych. Na poetkę trafiłam poprzez artykuł jej poświęcony, nie trzeba było mnie namawiać na sięgnięcie po cokolwiek spod jej pióra. Lubię życiorysy kobiet, a już na pewno takich jak Sylvia. Najpierw wiersze, teraz Szklany klosz. Niesamowita książka, choć zaczęłam odkrywać jej piękno po pewnym czasie (początek nie był dla mnie zbyt porywający). Przede wszystkim urzekło mnie sposób w jaki autorka widzi świat, trafność metafor i porównań...Naprawdę niezwykłe. Obecnie poluję na listy i dzienniki tejże pani. Polecam też wszystkim film "Sylvia" z Gwyneth Paltrow i Danielem Craig'iem!

Nie wiem czy to taki moment mojego zycia, cy jestem odrobine przewrazliwiona ale w pewnym momencie musialam odlowyc te ksiazke na bok i odetchnac. Nie zgodze sie z opiniami, ze kwestia choroby psychicznej nie jest tu zaglebiona. Alez jest. Czuc to w kazdym paragrafie. Czuc ogrom cierpienia "Zly sen! Pamietalam kazda jego chwile. Pamietalam zwloki w prosektorium i Doreen i historie z drzewem figowym i bryla Osoby przykryte szklanym kloszem sa blisko nas a jednoczesnie daleko. Wyjatkowy

"wyobrażam obie twarz matki- blady księżyc ze zbolałym wyrazem twarzy-dokładnie taki jaki pamiętam z jej ostatniej wizyty w dniu moich 20-tych urodzin -córka zamknięta w zakładzie dla psychicznie chorych..." uwielbiam te książkę, uwielbiam te pisarkę.. czesc ksiazki znam nawet na pamiec:)

A mnie nieco rozczarowała... Kilkukrotnie miałam ochotę odłożyć tę książkę, ale jakoś udało mi się dobrnąć do połowy i później było już lepiej. Mimo wszystko nie żałuję, że ją przeczytałam, ale pozostaje duży niedosyt.

calkiem niezle sie to czytalo. chociaz koncowka zostawila dla mnie pewien niedosyt. mimo wszystko polecam.