Sztokholm. Miasto, które tętni ciszą

Jak stwierdziła sama autorka - jest to subiektywny przewodnik, ale przewodnik fantastyczny!
Katarzyna Tubylewicz opowiada o mieście, ale też o ludziach, o kraju, zaskakuje nas, bo przecież wyobrażamy sobie wiele kwestii zupełnie inaczej...
Jako Polka i warszawianka - nie potrafię ogarnąć szwedzkiego braku szacunku do zabytków, do historii, do przeszłości - pierwszy rozdział, o dzielnicy Sztokholmu, która została zburzona, żeby wybudować coś nowego - czytałam coraz szerzej otwierając oczy. Jak to? Jak można zniszczyć budynki sprzed wieków, skoro się zachowały? Dlaczego to, co nowe, jest ważniejsze od tego, co było? Stopniowo, w ciągu lektury, zaczyna się rozumieć, choć może to nie jest najlepsze słowo, jak bardzo zmieniło się na przestrzeni czasu społeczeństwo szwedzkie i jak bardzo chce, żeby patrzeć na nich przez pryzmat tego, co jest, a nie tego, co było niegdyś.
Zaskakujące jest w tym tak egalitarnym społeczeństwie niezwykle hierarchiczne podejście do miejsca zamieszkania, uwewnętrznione przekonanie, że jeśli się wie, w jakiej dzielnicy ktoś mieszka, to ściśle go to określa - to też było niezwykłe.
Szalenie interesujące są nie tylko opisy kolejnych dzielnic, ale przede wszystkim - przytaczane opinie ludzi, rozmowy z nimi, cudownie czytało mi się rozmowę autorki z Perem Wirtenem.
Opisane są miejsca, do których zazwyczaj nie docierają turyści, trzymający się utartych szlaków, a przy okazji opowieści o miejscu - pojawia się kolejna - o człowieku, któremu...