To, co się nigdy nie zdarza

Nie przepadam za suchym analitycznym tokiem prowadzonego śledztwa szczególnie u tej autorki. Czuję, że mi z nią nie po drodze. Już tak jest i to zawsze zaważy na mojej opinii na minus przy książkach Holt. Mimo iż trudno byłoby tu dopatrzeć się powielanych schematów i nawet nie wiem do którego innego skandynawskiego pisarza mogłabym ją porównać, to jednak po kolejnej już lekturze nie przekonuje mnie do siebie swoim stylem.

To co mnie trzymało do końca przy książce to para bohaterów: komisarz Yngvar i psycholog kryminalistyki Inger. Para nie tylko na polu prywatnym, ale również uzupełniający się zawodowo małżonkowie, dyskutujący nad prowadzonym śledztwem.
Sporo ofiar. Niemal każdy rozdział to trup, więc i akcja prowadzona jest w szybkim tempie, nie dająca zebrać oddechu i bliższego przyjrzenia się tłu. Nie ma zbyt wiele opisów, żadnych pochylania nad szczegółem, czy rozmyślań bohaterów nad sprawą. Wszystko jest tak konkretne i akuratne jak ubranie skrojone na miarę, a w przypadku powieści aż surowe. Jest nad zbyt analitycznie, a ja w skandynawskich kryminałach szukam raczej tej specyficznej gry między czytelnikiem, a prowadzącym śledztwo. Wtedy czuję się jakbym stała obok i przyglądała się ofierze razem z bohaterami, tak samo jak podczas oglądania filmu. Dlatego w moim odczuciu książki Mankella, Nessera czy Kallentoft mają tą przewagę, że są plastyczne i mogę "wtopić się" w treść.
Ale każdy lubi co innego, więc warto spróbować również Holt, choćby dla same...