Opinia na temat książki Trucizny

Historia o przemocy fizycznej oraz psychicznej. Fanatyzmie religijnym, porzuceniu czy samookaleczeniu. Miłości, która zdążyła się wypalić, zanim tak naprawdę zaistniała. Nienawiści, która kiełkowała latami.

Dziewięćdziesiąt stron bólu. Oto czym jest ta minipowieść.

Zadziwiające jest to, jak mocno podziałała na mnie historia, która nie została napisana językiem mojej wrażliwości. Zdania pokroju „Każde słowo drapało w gardle jak wirus" czy „Odciąłeś mi, tato, prąd w duszy, a tam też ciężko bez światła" nie wzbudzają moich większych uczuć, ale kontekst, w którym zdania te zostały umieszczone, robił swoje. Dzięki temu bolało tam, gdzie zaboleć powinno. Nawet jeśli stylistycznie nie zawsze mi się podobało. Nawet jeśli — pomimo mojej sympatii dla zabaw słowem — nie zawsze doceniałam konstrukcję zdań. Jeśli było zbyt chaotycznie.

Jeden element zasługuje jednak na moje szczególne uznanie. Tekst rozpoczyna część opowiedziana przez tatę, który dusi się pod naporem kolejnych rodzinnych zawodów. Następnie poznajemy perspektywę mamy, która zwija się w kulkę pod naporem bólu. Potem przychodzi kolej na córkę nie radzącą sobie z przemocą, jakiej doświadcza oraz syna kochającego idealny obraz ojca, jaki stworzył ze swoich wspomnień. Buduje to spójny obraz przemocowej rodziny, gdzie żadna perspektywa nie jest ważniejsza i żadna nie przedstawia całej prawdy.

Piotr Dardziński stworzył powieść ważną, ale niestety nie mówiła ona językiem mojej wrażliwości. Nie mogę jej odmówić wielu zalet, ale jednocześnie... Choć bolało, czuję się daleko od niej. Zbyt daleko. Wielka szkoda!



Nagroda główna w kategorii epika w konkursie „Nowy Dokument Tekstowy" 2021.