Opinia na temat książki Trucizny

Minipowieść o rodzinie, patologii i przemocy, ukryta za zamkniętymi drzwiami mieszkania w łódzkiej kamienicy, a ukazana z perspektywy każdego z domowników. Poznajemy cztery wersje tej samej historii, tylko jedna znacząco odstaje od pozostałych. Opowieść taty różni się diametralnie od opowieści mamy, córki i syna. Wydaje się wręcz, że to właśnie tata jest postacią pierwszoplanową i w zasadzie wokół niego kręci się cała fabuła. I w kontekście ojca mamy możliwość poczucia niemal wszystkiego: od współczucia, solidarności, przez niechęć, aż po nienawiść i obrzydzenie.

Każda z przytoczonych wersji boli i dotyka osobiście. Z kawałków wspomnień taty, mamy, córki i syna układa się bulwersująca, pełna traum i dramatów historia pozornie normalnej rodziny. Toksyczne relacje między tymi czterema osobami sączą się właśnie niczym tytułowe trucizny, zatruwają serca i umysły, skutkują niezrozumieniem, prowadzą do przemocy.

Powieść jest krótka, ale z bardzo przeładowanym emocjonalnie przekazem. Do tego lakoniczny, zdawkowy styl i momentami wulgarny i obsceniczny język, podbijają skalę wymowy, zwłaszcza w zestawieniu z fanatyzmem religijnym, który również odgrywa w powieści swoją niemałą rolę.