Upiór w ruderze

Pan Pilipiuk sam siebie określił mianem grafomana. Do tej pory jego grafomania mnie bawiła i relaksowała. Do tej pory… bo „Upiór w ruderze” wywołał uśmiech na mojej twarzy raz, może dwa razy. Przez większość czasu było tak sobie, żeby nie powiedzieć, że było do bani. Albo mnie się gust zmienił, albo się zestarzałam, albo straciłam poczucie humoru, albo Pan Pilipiuk stracił pazur.

Trzy dziewoje: dwie wysoko urodzone i ich służka postanowiły zabawić się starą armatą. Nie są zbyt rozgarnięte więc przygoda nie kończy się dla nich szczęśliwie. Po śmierci trafiają do czyśćca i muszą odpokutować swoje ziemskie grzeszki w pałacu, w którym mieszkały za życia. Kara nielekka ale przecież mogło być gorzej.

Pierwsze opowiadanie było nawet niezłe, im dalej w las jednak, tym gorzej. A ostatnie opowiadanie, to już niestety kompletna porażka. Autor mógł to sobie darować.

Jest urlop, jest i czytanie Pilipiuka. Choć tym razem to nie Skórzewski czy Storm. Tym razem tomik opowiadań o pannach z Liszkowa. Lekkie, przyjemne, takie w sam raz na leżakowe czytanie. Mój faworyt to opowiadanie "PGR".

Upiór w ruderze jest propozycją od autora cyklu o Jakubie Wędrowyczu, która zapowiadała się ciekawie, bo duchy, stary pałacyk i dawka grozy z humorem na to liczyłem. Sięgając po nią oczekiwałem dobrej zabawy i dreszczyku niepokoju w czasie czytania. Opowieść o trzech dziewczynach, które zbiegiem okoliczności stały się duchami i musiały straszyć w pałacyku w jakim kiedyś mieszkały.

Książka Upiór w ruderze zabiera nas przed długi okres, którym centralnym punktem jest pałacyk i jego mieszkańcy. Pomysł na takie opowiadania połączone bohaterkami był świetny i chciałem, aby nie brakowało chwil zabawnych oraz grozy. Właśnie po takiej historii tego oczekiwałem. Jednak autor mimo wykorzystania duchów w swojej historii zabiera nas przez wiele okresów z przeszłości do przyszłości. Mamy więc drugą wojnę światową, komunę, teraźniejsze wydarzenia i przyszłościowe, gdzie kontakt jest nawet z kosmitami. Każda opowieść napisana została dobrze i nie brakuje w nich humoru. Grozy nie uświadczymy w ogóle i dlatego brakowało mi klimatu, chociaż atmosfery niepokoju lub dreszczyku podczas czytania. Wszystko podane zostało w przystępny sposób. Pojawienie duchów i relacje ze starym kamerdynerem, mieszkańcami w różnych okresach dziejowych zostały przedstawione przez autora w dobry sposób. Przygody każdego ducha lub ludzi jacy wchodzą do pałacyku zostały ukazana w przewrotny sposób. Zabawa pewnymi konwencjami opowieści o duchach też jest obecna. Ciekawie wypada pokazanie dziejów pałacyku o...

Bardzo przyjemna, lekka lektura.
Mimo Wielkiego Wybuchu w prologu i jego skutków - pozytywna.
Powstanie, rozwój i upadek mitu założycielskiego z tow. Kukułą w roli głównej - bardzo wciągające.
Duszyczki zyskują sympatię w miarę czytania. A bohaterowie negatywni co rozdział to bardziej paskudni. Jednakowoż u kierownika Kociuby ujawniłam jeden ludzki odruch, w zdarzeniu z udziałem nietoperza. Ale już magister Rosół był wybitnie antypatyczny.
Jedynie epilog zupełnie nie w moim guście. Ale nie rzutuje na świetną całość.

Chyba wyrosłem z Pilipiuka.

Panie Pilipuk, co Pan zrobił!
Książkę przeczytałam praktycznie w jeden wieczór. Usiadłam i czytałam, czytałam, przestać nie mogłam. "Straszliwa historyja o duszach przez wieki pokutujących", które umilają sobie czas, uprzykrzając życie innym. Ale są też pomocne, uczynne i o dobro swojej ojczyzny dbają.

Książka to zbiór kilku opowiadań, które dzieją się w różnych latach i w różnych sytuacjach politycznych. Jest więc okupacja jedna i druga, jest komunizm i kapitalizm, a na sam koniec - wisienka na torcie - okupacja trzecia. A w tle tych wydarzeń są trzy panny, które pokutują na ziemi swoje grzechy, a że są nieżywe, to też wiele mogą i skrupulatnie to wykorzystują.

Jak to zwykle u Pilipiuka bywa - czyta się lekko i przyjemnie. Jest zabawnie, ale też edukacyjnie, gdyż Wielki Grafoman realistycznie opisuje czasy historyczne. W dodatku robi to w taki sposób, że mnie, która książek historycznych ani czasów komuny nie lubi, wciąga i wypuścić nie chce. Pod tym względem Andrzej Pilipiuk jest niewątpliwym fenomenem. "Upiór w ruderze" to nie pierwsza jego książka, która dotyka czasów komuny, a przy której dobrze się bawię.

Wiele lat temu Pilipiuk umiał mnie zachwycić. Dzisiaj wydaje mi się strasznie niedojrzały. Nie wiem, czy sięgnę za jego nowe powieści.