Name: Zły Las
Rating: 7.0 (22 reviews)
ISBN: 9788379644001

Zły Las

Andrzej Pilipiuk

7 /10

Ocena 7 na 10 możliwych
Na podstawie 22 ocen kanapowiczów

Popraw tę książkę | Dodaj inne wydanie

7 /10

Ocena 7 na 10 możliwych
Na podstawie 22 ocen kanapowiczów

Opis

Cztery historie, cztery fascynujące podróże w głąb czasu i wyobraźni.

Coś czai się w ciemności. Czeka się na właściwy moment, aby gdy ten nadejdzie, uderzyć z właściwą sobie mocą i mroczną desperacją.
Na tę chwilę czekało od milleniów, lat, miesięcy...
Każdy może zostać ukarany. Robert Storm za uczciwość, Wnuk za winy dziada, Wojskowy Instytut Antropologii Historycznej za walkę o przetrwanie ludzkości...

W tych historiach dzieją się rzeczy niemożliwe, a nastrój narastającego zagrożenia otacza czytelnika niczym zamykająca się pułapka. Dodajcie do tego masę historycznych smaczków i ciekawostek a otrzymacie opowiadania w najlepszym, niepowtarzalnym stylu Andrzeja Pilipiuka.

Nie zaczynajcie czytać tej książki wieczorem- zarwana noc gwarantowana.

Te opowiadania to uczta dla wielbicieli krótkich form.

Znajdziesz tu wszystko, co powoduje, że opowieść chwyta za gardło.

Data wydania: 2019-03-30

ISBN: 978-83-7964-400-1, 9788379644001

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Cykl: Światy Pilipiuka, tom 10

Kategorie: Opowiadanie polskie, Literatura piękna

Stron: 400

dodana przez: Dobrulbloguje

Autor

Andrzej Pilipiuk

Urodzony 20 marca 1974 roku w Polsce (Warszawa)

Polski pisarz i publicysta, laureat nagrody literackiej im. Janusza A. Zajdla za rok 2002. Z wykształcenia archeolog. Pilipiuk najbardziej znany jest z, wykazującego w pewnym stopniu cechy gawędy[potrzebne źródło], cyklu opowiadań o przygodach Jakub...

Pozostałe książki:

Wszystkie książki Andrzej Pilipiuk

Recenzje

Coś mi się wydaje, że książka Zły Las aż się prosi o Twoją recenzję. Chyba jej nie odmówisz?

️ Napisz pierwszą recenzje

Moja opinia o książce

Opinie i dyskusje

@Betsy59

2020-07-02

6 /10

Przeczytane 2020

To druga, po „Wampirze z M3” kiążka Pilipiuka, którą przeczytałam i podobała mi się dużo bardziej. Tamta była młodzieżową komedią o wampirach, ta jest dużo poważniejsza i dojrzalsza, choć nadal jest to literatura przygodowo- rozrywkowa. Cztery opowiadania i każde inne. Dwa pierwsze są nadal adresowane do nastolatków, dwa następne- do dorosłych i to one podobały mi się najbardziej.
Pierwsze jakby z Juliusza Verne'a, do tego świetne, stylowe ilustracje, jakby z epoki! Zapowiadało się świetnie, jednak skończyło zbyt pośpiesznie.
Tytułowy „Zły las” jest dosyć nudną opowieścią ze wsi w okresie II wojny światowej. Jest nastoletni chłopiec i jego mądry i szlachetny ojciec, źródło wiedzy o świecie i o ludziach. Groza pojawia się dopiero pod koniec i jakoś zakończenie nie pasuje zupełnie do realistycznej reszty opowieści.
Dwie ostatnie, o Robercie Stormie są przesycone miłością do historii, antyków i sztuki, z nieodłączną nutką magii ( i nostalgii). Trochę jak "Opowieści z dreszczykiem", jeżeli ktoś jeszcze pamięta taką ramotę. Autor przy okazji daje wyraz rozczarowaniu zmianom zachodzącym w Warszawie i tu się z nim zgadzam, ale co z tego? Korporacje i deweloperzy i tak zagarną wszystko.
Generalnie: czyta się lekko, ze zmiennym zainteresowaniem. A z Jakubem Wędrowyczem i tak się zapoznam.

× 15 | link |

@Renax

2020-04-30

Przeczytane Humor Fantastyka

Mnie się bardzo podobało. Fajny klimat, jak zwykle czyta się to jednym tchem, po prostu co jakiś czas dobrze jest poczytać coś Pilipiuka. To ostatnie opowiadanie chyba jest podobne też do ostatniego opowiadania z 'Litra ciekłego ołowiu"?

× 10 | Komentarze (1) | link |

@jatymyoni

2020-05-21

7 /10

Przeczytane Fantastyka L. polska Przyjemne i lekkie

”Zły las” jak i inne książki Pilipiuka mają być rozrywką, dobrym relaksem i nie pretendują do wielkiej literatury czy uczty duchowej. Swoją rolę spełniają, ja zawsze się dobrze bawię. Tym razem dostajemy cztery różne opowieści. Jak przeczytałam inne opinie, to każdy wybiera inne opowiadanie jako najlepsze i inne jako najgorsze. To świadczy, że potrafią przemówić do różnych czytelników. Mnie najbardziej bawiło opowiadanie „Rozczochrana kochanka” może przez skojarzenia z „Portretem Doriana Graya”. Opowiadanie „Zły las” jest bardziej opowieścią historyczną, zresztą bardzo dobrą z elementami fantastyki. Mnie najmniej podobała się „Zemsta śmieciarzy”. Jego opowiadanie mają wyrazistych i charakterystycznych bohaterów, którzy wciągają nas w intrygę, a także dużo historycznych smaczków. Przyjemnie spędziłam czas czytając te opowiadania. Polecam jako relaks.

× 5 | link |

@ryszpak

2019-12-01

7 /10

Przeczytane Science Fiction A.D. 2019

Ogólnie wystawiłem ocenę bardzo dobrą, na taką moim zdaniem zasługują trzy z czterech opowiadań. Pierwsze - Tajemnica zielonej teczki - niestety mnie rozczarowało. Wspaniały moim zdaniem temat (kryptozoologia to moja trzecia, albo i druga miłość) został po prostu nie doprowadzony według mnie do końca. Akcja rozwija się przez wiele stron, po czym nagle ucina. Szkoda wielka.
"Zły las" - to jest to, co tygrysy lubią najbardziej. II wojna światowa i siły nadprzyrodzone, miód na me oczy.
"Rozczochrana kochanka" i "Zemsta Śmieciarzy" - poprawnie bardzo dobre, o ile mogę tak napisać. Bez pazura, ale bardzo dobre.

× 2 | link |

@Libro

2019-12-01

6 /10

Przeczytane Posiadam

Na wzmianki o wspaniałości literackich twórów Pilipiuka można natknąć się w wielu miejscach, zresztą zasłużenie. Poddawać w wątpliwość ową wspaniałość byłoby nierozsądne i ryzykowne, dodatkowo trąciłoby nieco syzyfowym trudem.
Autor z wysoką efektywnością i precyzją zaciera cienką granicę między znaną rzeczywistością i wszystkim tym co poza nią wykracza. Tworzy barwne i niebanalne postacie, wymuskaną pod kilkoma względami narrację, której różnistymi rodzajami operuje z godną uznania sprawnością a już samą krótką historią porywa w niebywale daleką podróż.

Ale...

Mój subiektywny odbiór opowiadań składających się na "Zły las" przede wszystkim znalazł swe źródła w braku wspołbrzmienia między poruszaną tam tematyką (zwłaszcza w przypadku pierwszych trzech opowiadań) a obecnie prezentowanymi możliwościami przyswajania i odbierania. Jak dla mnie momentami po prostu nic się nie działo, poza powodzią nazbyt wyniosłych zdań, męczących mieszanką rażącego niezadowolenia i melancholijnego ubolewnia nad niemożliwością wskrzeszenia przeszłości (przy jednoczesnym przesadnym skupianiu się na szczegółowym i dogłębnym odtworzeniu cierpienia i potworności, które się w niej zapisały) z wyczuwalną beznadzieją i ponurym klimatem. Z tego powodu przez książkę bardzo trudno było przebrnąć, dopiero ostatnie opowiadanie pozwoliło nieco przyspieszyć tę przeprawę. Pewnie gdyby przeczytanie tej książki padło na lepszy okres, oceniłabym ją wyżej.

× 1 | link |