Zabójczy księżyc

Fantastyki szeroko pojętej czytam stosunkowo mało w porównaniu z innymi gatunkami, bo i też niewiele jest wstanie tego typu książek przyciągnąć moją uwagę i tak okręcić wokół swojej akcji bym z zaangażowaniem czytała po ostatni akapit. A ta pozycja szczególnie nie w moich klimatach, bo nie dość, że fantasy to na dodatek w kręgu mitologiczno-historycznym.
Fabuła wlecze się od pierwszych stron po.. tyle ile przeczytamy (ja nie skończyłam i nie żałuje). To taki mój kolejny koszmar, który dopadł mnie na jawie. Ta myśl jest tu dwuznaczna, bo nie tylko określa mój stosunek do tej książki, ale odnosi się do jej tematyki traktującej o potężnej cywilizacji, królestwie snów.

Język - można spokojnie powiedzieć - tak bogaty, że przesłania treść, która z biegiem stron wydaje się nie taka znów górnolotna. Bogate słownictwo, wymyślne nazwy nie zatrą przeciętności opowiadanej historii.
Pomysł to i może oryginalny i w świecie pisarzy fantasy nie znany, ale co z tego skoro wykonanie nudne, nie absorbujące w pełni naszych umysłów. A czytać po to żeby tylko doczytać, skoro człowiek męczy się nad każdą stroną, to żadna chwała dla czytelnika.

Co tutaj zasługuje na uznanie? Pomysł i stworzenie od podstaw zupełnie nowego świata z jego bohaterami, symboliką, taką rzeczywistość, która karmi się czymś nowym. Świat bogów, jak na Olimpie. Może bardziej przychylny, bez krwawych jatek, ale senny w samej istocie opowieści. A ja jednak wole zafascynować się tego typu literaturą...

Po książki Jemisin sięgam w ciemno od czasu, kiedy czytałam cykl o kamiennej ziemi. Tu,mimo, że tematyka jest zupełnie inna, dalej czujemy charakterystyczny mroczny kunszt autorki. Według mnie ma ona ogromny talent do wyszukiwania piękna w tym, co na pierwszy rzut oka jest mroczne i okrutne. W "Zabójczym Księżycu" tworzy religię opierającą się na odbieraniu życia we śnie wybranym osobnikom. I choć brzmi to strasznie Jemisin stworzyła z tego piękny kult. Jak wszystkie książki tej autorki, ta również wymaga od czytelnika skupienia

Na odwrocie napisano, że "tchnęła nowe życie w skostniały gatunek fantasy" z czym się nie zgodzę. Powiedziałabym nawet, że to właśnie ta książka jest skostniała a jednocześnie tak nadzwyczajnie przepełniona uczuciami.
Małym minusem jest to, że autorka wymyśliła naprawdę ogromne ilości nowych, trudnych i egzotycznych zwrotów, w czym na początku czytelnik się gubi, no bo skąd ma wiedzieć czym jest np. Ina-Karekh albo senna żółć. Potem to jakoś się składa, a na samym końcu jest zamieszczony słowniczek, który powinien być jednak na początku, no ale ktoś miał inny zamysł...
Zadziwiła mnie tu relacja mentor - uczeń. Sami nie rozumieli uczuć , które ich łączą. Kochali się jak ojciec z synem, a jednocześnie jeden pragnął być kochankiem drugiego.
Myślę, że pomysł na fabułę jest bardzo ciekawy, ale dałabym tam więcej emocji i może choć szczyptę humoru. Miałam wrażenie że akcja obraca się wokół jednego zdarzenia co wlokło się niemiłosiernie i zniechęcało.
Mimo to, uważam że książka jest naprawdę dobra, choć sztywna i momentami nawet niesmaczna.
Sięgnę jeszcze po drugi tom, może się rozkręci.
.