Zakon Drzewa Pomarańczy. Część 1

Gdyby nie Fantastyczne Dyskusje, które będą prowadzone na grupie Fantastyka Na Luzie, nie wiem czy tak szybko zabrałabym się za to.
Były ku temu dwa powody. Pierwszy - nie za bardzo lubię tę autorkę. Jej "Czas Żniw" był dla mnie nieciekawy i bałam się tego. Druga rzecz - objętość. Fajnie jak książki są grube, ale tysiąc stron przeraża, szczególnie kiedy nie potrafisz wejść w historię. Przy high fantasy trzeba się skupić, gdy się ma więcej czasu na czytanie, da radę to przeżyć. W moim przypadku ostatnio prawie w ogóle nie mam na nic czasu.

Jednakże ostatecznie zostałam namówiona i zabrałam się za czytanie.

W krainie, gdzie żyje legenda o Bezimiennym Wyrwenie, który pragnie zgładzić cały świat i o Świętym, który tego stwora pokonał, żyje czworo bohaterów.
Każde z nich ma własne zadanie. Służąca Ead, która ma strzec królowej Sabran. Uczennica Tane, której marzeniem jest zostać Smoczym Jeźdzcem. Lekarz Niclays wplątany w wir wydarzeń, pragnący jedynie ocalić własną skórę. Loth, który dostaje bardzo ważną misję do zrealizowania.
Oni wszyscy nie zdają sobie sprawy z zagrożenia, z jakim przyjdzie im się zmierzyć.

Chociaż początek mnie nie zachwycił, zaczęłam powoli, coraz bardziej wgryzać się w historię. Opowieść jest dość trudna do ogarnięcia i sporo czasu zajmuje przyswajanie sobie tych wszystkich informacji. Jednak gdy przejdziemy ten proces, zaczynamy dostrzegać olbrzymią pracę, jaką włożyła autorka w powstanie tej książki. Świat jest pełn...

Zakon Drzewa Pomarańczy planowałam. W bliżej nieokreślonej przyszłości, planowałam, zwłaszcza że tuż po premierze zaczęłam, coś mi nie pykło i odłożyłam na tak zwane później.
Tyle że jak powszechnie wiadomo, przeznaczenie to suka, która strzeliła mnie w sam tyłek. Na Fantastyce na luzie w ankiecie wypadł właśnie Zakon jako książka dyskusyjna na Halloween. Słowo się rzekło, kobyłka u płota, trzeba czytać.

No to zaczęłam.

I powiem Wam, tak totalnie uczciwie, pierwsze 100 stron to była droga przez mękę. Chwilami coś się tam zabłyszczało na ciekawie, ale generalnie… Smoła i ja w charakterze muchy, która przez nią brnie. Aż nadejszła strona setna i smoła się zasfalciła i poszło. Układanka zaczęła się układać, puzzle pasować do siebie, postaci nabrały ikry i charakterów, no i pojawiły się smoki.

Choć… Smokami to ja jestem zawiedziona. Liczyłam, że ich będzie duuuużo a tu raptem… ech. No nie, to nie to.
Ale mimo to, wątki bohaterów zaczęły ciekawić, ktoś zaczął wkurzać, inna osoba wzbudziła sympatię i podziw, no i ten Zakon… Cóż to jest, jak działa, o co z tym wszystkim chodzi. Tak to intryguje i pcha.

Ale, tak mam ale, nie jest to książka idealna, książka, dla której zarwałabym noc i polecała ją z całych sił. Jest to całkiem dobry kawałek fantastyki, niekoniecznie dla młodszego czytelnika. Ale znów starszy i doświadczony może kręcić nosem… Ogólnie - nie ma co poprzeczki za wysoko wieszać. Jest intrygująco, potrafi momentami porwać, troska...