Zatoka o północy

Książki Diane służą odprężeniu i tylko temu, moim zdaniem. W tej roli sprawdzają się znakomicie i jako takie je traktuję. Lubię, chociaż są bardzo przewidywalne i schematyczne. Mnie to nie przeszkadza, a wręcz czasami czuję nieodpartą potrzebę sięgania po tego typu literaturę.
Zatoka o północy nie jest literackim majstersztykiem ale w czasie świątecznych przygotowań, rodzinnych spotkań, sprawdza się znakomicie, gdyż nie wymaga wielkiego skupienia. Polecam.

Kolejna bardzo udana powieść Diane Chamberlain. Historia opowiedziana z perspektywy trzech kobiet matki oraz jej dwóch młodszych córek. Głównym aspektem w tej powieści jest morderstwo najstarszej siostry siedemnastoletniej Isabel. Chociaż od tragedii mija już ponad 40 lat sprawa kryje wciąż wiele tajemnic, Julie wciąż czuje się winna śmierci siostry, przeczuwa jednak, że za morderstwo do więzienia trafił niewinny człowiek. Z każdą stroną czytelnik odkrywa tajemnice z przeszłości rodziny, poznaje wzajemne relacje bohaterek, autorka daje wolny wybór po stronie której bohaterki chciałby stanąć. Oprócz żałoby po stracie dziecka Diane Chamberlain przedstawia tu tematykę nietolerancji na tle rasowym. Rewelacyjna kreacja bohaterów. Nie są idealni, mają swoje wady i zalety. Różne charaktery np. Bojaźliwa Lucy, ciekawa świata Julie, zbuntowana i niezależna Isabel. Książka łączy wydarzenia z przeszłości z aktualnymi. Chociaż przeczuwałam jaki sekret kryje się za morderstwem Isabel to całe wyjaśnienie mnie zaskoczyło, takiego zakończenia się nie spodziewałam. Poruszająca historia o tym, że milczenie często przynosi więcej szkody niż pożytku, pokazuje, że brak zaufania niszczy relacje rodzinne. Wzrusza, momentami irytuje, trzyma w napięciu. Denerwującą postacią była dla mnie Izzy, czytając retrospekcje miałam wrażenie, że dziewczyna w każdej chwili chciała pokazać, że jest najmądrzejsza oraz Lucy taka wiecznie bojąca się wszystkiego, chociaż dalej zagłębiając się w lekturę można zaobserw...

Diane Chamberlain należy do tych pisarek, których powieści są dla mnie jak świeże bułeczki. Zawsze z niecierpliwością czekam na każdą następną wydawaną na polskim rynku wydawniczym i zastanawiam się czym tym razem autorka mnie zaskoczy.
Tym razem poznajemy perypetie dwóch rodzin – Bauerów i Chapmanów, które dawniej na każde lato wyjeżdżały do sąsiadujących ze sobą letnich domów położonych nad kanałem. Ich dzieci: Isabel, Julie i Lucy Bauer oraz Ned i Ethan Chapman wspólnie spędzały lato i przeżywały interesujące przygody. Dorastając razem przyjaźniły się, a później także darzyły młodzieńczym uczuciem. Rodzice nauczeni własnym doświadczeniem za wszelką cenę starali się uchronić nastolatków przed nierozważnymi posunięciami i nie chcąc kusić losu zabraniali im wspólnych spotkań i randek. Mimo zakazów młodzież spotykała się w tajemnicy przed rodzicami. Było tak do czasu, gdy pewnego sierpniowego ranka 17-letnia Isabel została znaleziona martwa na brzegu zatoki. Przeprowadzone śledztwo wskazywało na morderstwo, ale karę poniosła niewłaściwa osoba. Lato 1962 roku odcisnęło piętno na życiu obu rodzin i od tej pory wszystko się zmieniło. Po 41 latach od tamtych tragicznych wydarzeń, na krótko przed śmiercią, Ned napisał list wskazujący na nowe okoliczności. Kiedy informacja trafiła na policję, śledztwo zostało wznowione. Ustalenie biegu wydarzeń tamtej nocy dotknęło najczulszych sfer i otworzyło dawne rany, które tak naprawdę wcale się nie zabliźniły. Przy okazji wyszły na jaw ...

Wspaniała książka o tajemnicy z przeszłości, wraz z bohaterami powieści próbujemy rozwiązać zagadkę śmierci Izzy. Warto przeczytać, jak wszystkie książki tej autorki, polecam.