Zielone oczy driady

Dzisiaj przybliżę Wam nieco trzeci tom magicznej w swoim klimacie serii Dni Mocy autorstwa Doroty Gąsiorowskiej. Najnowsza część nosi tytuł „Zielone oczy driady”. W tym tomie śledzimy losy Livii, która pośród irlandzkich klifów próbuje dojść do siebie po życiowych zawirowaniach. Jednak na skutek pewnych wydarzeń miejsce, w którym dotąd mieszkała przestaje być dla niej azylem, a na horyzoncie pojawia się perspektywa podjęcia pracy w Mokoszówce na Podlasiu.

Młoda kobieta waha się co począć z tą propozycją zwłaszcza, że w swoim dotychczasowym miejscu pobytu podjęła się renowacji pewnej bardzo starej polichromii znajdującej się na zabytkowej szafce, która ewidentnie ją od siebie odpycha, nie dając nad sobą pracować a tak nie działo się nigdy wcześniej.

Skonfundowana kobieta mimo wszystko decyduje się pozostawić na jakiś czas pracę na miejscu i wyrusza na Podlasie, by tam w zastępstwie za koleżankę przez pewien czas zająć się renowacją fresku w lokalnym kościółku. Jakież jest jej zdziwienie, gdy okazuje się, iż na owym fresku znajduje się postać bardzo podobna do tej znajdującej się na wspomnianej wcześniej szafce… Kościelne malowidło wręcz przyciąga Livię do siebie.

Tak oto zaczyna się wielowątkowa historia z nieoczywistymi bohaterami i finezyjnie splecionymi ze sobą wątkami.

Jeśli lubicie opowieści z odrobiną magii, w których przeszłość w pewien sposób przenika się z tera...

Magia 🪄 zaklęta w powieści Doroty Gąsiorowskiej po raz kolejny mnie pochłonęła. Czytając "Zielone oczy driady", trzeci tom z serii Dni Mocy, w moich uszach od początku do końca wybrzmiewały słowa piosenki z filmu Pocahontas, "Kolorowy wiatr" 🍃 i wydaje mi się, że to jest najlepsze podsumowanie tej powieści. Powieści, która, moim skromnym zdaniem, jest jak dotąd najlepszą z całej serii. I choć dwie pierwsze także bardzo mi się podobały, tak czytając tę miałam wrażenie, że znajduję się w innym czasie i przestrzeni. Poza znanym mi wymiarem. Takim, w którym mityczne driady, tajemne moce i dobre duchy to codzienność.
Bardzo podobała mi się postać głównej bohaterki, Livii. Ta skrzywdzona przez życie, ale pełna ciepła i odrobiny niesamowitości, dziewczyna, od pierwszej strony skradła moje serce ❤️ Wszyscy bohaterowie są zresztą świetnie wykreowani, a ich historie, tajemnicze i pełne niedopowiedzeń, przeplatają się ze sobą w magiczny sposób i znajdują rozwiązanie w sposób równie nieprawdopodobny.
Wszystko to podparte legendą o dwóch siostrach bliźniaczkach, Laveny i Noelle, obdarzonych szczególną mocą, a rozłączonych w dzieciństwie.
Słowem, magia skryta w pięknie spisanych słowach, jakby zdawały się szeptać: Wszystko się może zdarzyć, jeśli tylko zechcesz w to uwierzyć.
10/10
@znosem.wksiazce

Powieści obyczajowe rzadko goszczą na moich półkach, mało która potrafi mnie pozytywnie zaskoczyć, trzeba niezwykłego talentu by przekazać treści o relacjach ludzkich w sposób ciekawy i interesujący. Dlaczego mój wybór padł akurat na Dorotę Gąsiorowską? Po pierwsze wysokie oceny, a po drugie zachęciła mnie zapowiedź folkloru i miejscowych tajemnic.
Gdy przeniesiona zostałam w urokliwe zakątki Podlasia - malownicze łąki, pachnące igliwiem lasy, polany pełne drewnianych rzeźb dałam się oczarować klimatowi książki. Autorka sięga tu po postać mitycznej driady - wróżki drzew, którą poznajemy za sprawą legendy o Noelle. Ze względu na fabułę pełną tajemnic trudno było się od niej oderwać.
Sięgając po Zielone oczy driady musicie wiedzieć, że nie jest to typowa powieść obyczajowa z szeroko zakrojonym wątkiem romansowym, odnajdziemy tu zarówno atmosferę tajemniczości, odrobinę ludowych zwierzeń i szczyptę magii.