Opowieść błękitnego jeziora

“Mówią, że czas leczy rany i zapewne jest to prawa. Ale obecność kogoś wyjątkowego sprawia, że zabliźniają się one szybciej”.

Sonia szybko musiała zacząć radzić sobie sama. Wcześnie straciła matkę, ojciec znalazł pocieszenie, zapominając o córce. Teraz Sonia jest dziennikarką, przyjeżdża do Bukowej Góry, ma zamiar poznać miejscową legendę i napisać o niej artykuł. Trafia do kawiarni “Złote serce”, w której roznosi się aromat słodyczy i ciepłej czekolady. Zostaje miło przyjęta przez mieszkańców, daje się porwać pięknu legendy. Na jej drodze staje pewien mężczyzna. Całość wszystko to otulona świątecznym klimatem.

Jestem zachwycona tą opowieścią, Pani Dorota czaruje słowem.

Fabuła intrygująco poprowadzona, niesie emocje. Jest szczerze, realnie, naturalnie, swojsko. To było niesamowite i piękne! Niepodważalnym atutem powieści są bohaterowie. Cały czas miałam wrażenie, że razem z nimi przemierzałem ich kręte życiowe ścieżki. Zwyczajny, a czasami niezwyczajny odruch ludzkiego serca. Radości i smutki, wzloty i upadki, chwile dobre i te złe. Siła rodzinnych więzi, przebaczenie, dawanie drugiej szansy, miłość.

Świąteczna magia wiruje…

Niesamowita, mądra, nostalgiczna, niosąca ukojenie opowieść, której całkowicie dałam się porwać. Ukazuje, co tak naprawdę jest w życiu ważne. Serdecznie polecam!

Jeśli lubicie klimatyczne opowieści to musicie wiedzieć, że Dorota Gąsiorowska jest w nich mistrzynią.

W swojej najnowszej powieści zatytułowanej „Opowieść błękitnego jeziora” autorka główną bohaterką toczącej się dwutorowo opowieści czyni Sonię Polańską. Kobieta jest dziennikarką i niedługo przed Bożym Narodzeniem przyjeżdża do Bukowej Góry, aby poznać i opisać historię tutejszej cukierni z wieloletnimi tradycjami oraz miejscową legendę dotyczącą jeziora Marana.

Właścicielami cukierni, która jest jednocześnie manufakturą czekolady i różnego rodzaju łakoci są Rozalia i Gabriel Witkowscy. To właśnie oni rozsnuwają przed Sonią porywającą i niezwykle barwną historię z przeszłości, która dzięki artykułowi Sonii ma szansę dotrzeć do szerokiego grona odbiorców.

Jak już wcześniej wspomniałam w powieści tej czytelnik otrzymuje dwie perspektywy – jedna to opowieść Witkowskich, czyli podróż w przeszłość. Drugą natomiast stanowi bieżące życie Bukowej Góry i jej mieszkańców, zachodzące w nim wydarzenia i ukazane na tym tle losy przyjezdnej dziennikarki.

Zwłaszcza że jak okazuje się w toku lektury, kobieta również dźwiga na swych barkach ogromny ciężar, a jeden telefon burzy jej misternie wypracowany życiowy komfort. A to dopiero początek zmian, którym będzie musiała ona stawić czoła.

Jak to zwykle bywa u tej autorki w swej opowieści ukazuje ona zawiłe i często trudne losy bohaterów, których przekrój jest dosyć szeroki. Są oni na różnych e...

Może dziwnie zabrzmi to, co powiem o tej książce, ale dla mnie jest ona rozlegle czarująca. Uważam tak dlatego, bo cokolwiek nie spotkają bohaterzy na swojej drodze, czegokolwiek by nie dotknęli, czy gdziekolwiek by nie poszli, to w dość obfity sposób jest ukazane to co mijają, na co patrzą, czy co chcieliby mieć. I z początku książki troszkę nam się to dłuży, bo nie wiemy co jest ważne, to, po co postać przyszła i z kim się spotkała, czy to co tam zobaczyła, bo żarliwie nam to opisała. Tak jak niektórzy przemycają w książkach ozdobniki i porównania, tak tutaj autorka przemyca nam treść:-) Jednak spostrzegłam, że taki jest jej styl pisarski, i albo się nim zachwycamy, albo nam nie odpowiada. Jeśli chodzi o klimat książki, to jest po prostu przesłodki. Mamy opisy słodkości, które można nabyć w kawiarni, gdyż jest połączona z manufakturą czekolady. To zabawne, ale sprawiały one, że niemal czułam zapach tych pralinek, nie wspominając o tym, że sama bym ich skosztowała:-)
Opowieść przedstawia losy dziennikarki, która pojawia się na kartach książki, zdradza nam jak jej w życiu ciężko i z czym się obecnie zmaga, a później dowiadujemy się w jakim celu się z kim spotkała. Już widzi, że miejsce gdzie się znalazła jest wyjątkowe i pragnie opisać jego historię. Zachwyca się tu ogromem rzeczy, które nam opisuje i później czuć jak bardzo jest przejęta pewnymi sekretami, które pragnie odkryć. Oczywiście mamy tu świąteczny klimat wzbogacony w niewiarygodną opowieść czy też legendę,...

Uwielbiam twórczość Doroty Gąsiorowskiej. Pierwszy kontakt z jej twórczością miałam lata temu, przy pierwszej książce („Obietnica Łucji”) i przepadłam w jej piórze i stylu pisania.

Wyobraź sobie, że siadasz wygodnie na kanapie, pod kocykiem, z filiżanką kawy lub kubkiem dobrej herbaty, otwierasz książkę i od pierwszego zdania przenosisz się do czytanej historii. Świat rzeczywisty przestaje istnieć.

Autorka zabrała mnie w piękne miejsce, które zamarzyło mi się odwiedzić. Przejść się śladami bohaterów, spróbować gorącej czekolady, jak również pralinek z kawiarnianej manufaktury. Nawet wychodząc na spacer, myślami byłam w “Opowieści błękitnego jeziora”.

To opowieść o rodzinnej legendzie. O sile miłości.

Sonia – dziennikarka - przyjeżdża do Bukowej Góry, by napisać artykuł o tamtejszej kawiarni (Złote Serce),z którą wiąże się niesamowita historia.

Śledząc losy bohaterów czujesz zapach gorącej czekolady, uczucia bohaterów, spacerujesz z nimi nad jezioro Marana. Poznajesz niesamowitych ludzi, a razem z nimi ich historie – nie słodziutkie, a raczej traumatyczne. Ale widząc, jak ich życie się potoczyło, jesteś pełna nadziei na lepsze jutro.

Wraz z Sonią poznajemy Maurycego, miejscowego gbura, który stroni od ludzi. A jednak spotkanie dziewczyny coś w nim rusza. W kawiarence poznaje innego buca, który jakimś cudem porusza w niej dawno zapomniane uczucia. A więź i bezpieczeństwo, które przy nim czuje ją przeraża…

Ta ks...

Święta Bożego Narodzenia…wierzycie w ich magię? Ja tracę tę wiarę…

Na szczęście są historie, które sprawiają, że jeszcze tli się jakaś nadzieja.
Sonia przez lata w tę magię też nie wierzyła, wcześnie straciła matkę, a jej relacje z ojcem… w zasadzie ich nie ma. Postanawia wyjechać do Bukowej Góry, chcę spisać historię wyjątkowej kawiarni, która się tam znajduję, kawiarni Złote Serce. 💛
Po przekroczeniu progu tego miejsca czuje zapach czekolady, pralinek i unoszące się w powietrzu dobro. Rozalia i Gabriel, właściciele zapraszają ją do niezwykłego świata, do świata pełnego miłości i dobroci. Otwierają przed Sonią swoje serca i opowiadają jej niezwykłą historię, jak to wszystko się zaczęło, bo Złote Serce ma swoją legendę, a dzięki niej również dziewczyna zmienia swoje życie.

To historia o ludziach, ich problemach, zwątpieniach, ale również o szczęściu, które dają sobie wzajemnie. Czuć tu nutę goryczy, ale również wspaniałą słodycz. Zanim manufaktura czekolady została otwarta, wiele lat temu, ich pierwsi właściciele musieli zmagać się z wieloma bolączkami, ale to właśnie niezwykły smak czekolady i to miejsce sprawiło, że ich losy się odmieniły.

Czytając opowieści Rozalii i Gabriela miałam wrażenie jakbym siadała obok babci, a ta raczyła mnie niezwykłym ciepłem. Czułam ogrom uczuć, które od nich biły i wyjątkową atmosferę. Czułam się po prostu dobrze. Sonia również tego doświadczyła, bo czasem wystarczą drobne gesty i słowa, aby poczuć ukoj...

Akcja książki dzieje się w malowniczej miejscowości Bukowa Góra. To w niej mieści się Złote Serce – rodzinna kawiarenka. Sonia przyjeżdża tutaj by napisać reportaż o tym magicznym miejscu. Kobieta całe życie radziła sobie sama. Matka zmarła gdy była mała, a tata odwrócił się od niej. Jednak nie zabraknie w tej historii i jego. W Bukowej Górze poznaje legendę o tym miejscu od Rozalii i Gabriela. Opowieść ta może jednak okazać się czymś więcej niż tylko lokalną legendą. Sonia poznaje również pewnego mężczyznę, z którym pomimo kiepskiego początku zaczyna łączyć silniejsza więź.

Pani Dorota Gąsiorowska zabrała mnie w piękną podróż literacką. Z niezwykłą lekkością i dokładnością opisuje los Marcina i Sabiny. Historia ta porwała mnie bez reszty. Autorka cudownie oddała klimat małej miejscowości. Kapliczka, jezioro i zaśnieżone pola… Opisy te działają na wyobraźnię i sprawiają, że nie można książki odłożyć. W książce tej przeszłość przeplata się z teraźniejszością. I zarówno bohaterowie z legendy jak i ci współcześni wzbudzają dużo sympatii, ciepła i emocji. Bardzo polubiłam głównych bohaterów, jak również drugoplanowych. I nie da się w paru zdaniach opisać tej historii. Musicie sami przeczytać książkę by poczuć jej magiczny klimat.

Mała wioska pod Krakowem. Bukowa Góra. Piękne jezioro i mieszkańcy, którzy od pokoleń się znają. Miejsce gdzie lata temu legenda połączyła jeszcze więcej osób. A jej wspomnienia wciąż przechodzą z pokolenia na pokolenie.
Dziennikarka Sonia w swoim kolejnym artykule chce przybliżyć ją czytelnikom. Dlatego też przenosi się do Bukowej Góry, by poznać i poczuć tę historię w pełni.
Piękna, przejmującą, otulona zapachem gorącej czekolady i pełna życzliwości ludzi.
Po raz kolejny Autorka przeniosła mnie w inny świat. Pozwolia krążyć dróżkami razem z bohaterami. Przeżywać ich troski i zmartwienia, a także cieszyć się pojednaniem po latach. Pokazała uczucie, które pojawiło się niespodziewanie. Zapewniła podróż do przeszłości i czasów, które mimo że były trudne teraz wydają się tak bardzo wartościowe.
Jestem przekonana, że Autorka posiada wyjątkowo dar tworzenia historii obyczajowych, pełnych magii i pięknych emocji.