Zimne bagno

NIEKOMERCYJNIE

Zasadniczo, to nie jest kryminał. Wątły trup pojawia się gdzieś tak w połowie i nie ma większego wpływu na akcję.

Zasadniczo, to nie jest thriller, bo zagrożenie jest równie wątłe, jak trup i niespecjalnie da się uwierzyć, że coś złego bohaterom może się przytrafić.

To nawet nie jest powieść szpiegowska, mimo tego, że wszystko ku temu zmierza.

Nie jest to również powieść obyczajowa, chociaż wątek osobisty (choroba detektywa), wprowadzony już na samym początku mógłby sugerować, że na tym właśnie skupiać się będzie autorka.

Jednak, gdy się zliczy te wszystkie „czym ta książka nie jest”, o dziwo, wychodzi mieszanka całkiem strawna, a to z powodu zakończenia, które przynosi satysfakcję czytelnikowi. To prawda, jest może zbyt „melodramatyczne”, jak na kryminał, ale co mi tam, w końcu nawet kryminały mogą czasami pozwolić odetchnąć od zbrodni. Zaskoczenia wielkiego nie ma, ale niespecjalnie mi to przeszkadzało.

Po niewypale „Farma pereł”, w której autorka postanowiła dorównać w liczbie głupot na stronę swojej koleżance Camilli Läckberg ("Złota klatka"), chyba zmuszona przez wydawcę aby zdobyć mniej wymagającego czytelnika, otrzymaliśmy książkę całkiem przyzwoitą. Całe szczęście, że Marklund nie poszła drogą czystej komercji. Tomy nowej serii rozpoczynającej się „Kręgiem polarnym” (pierwsza część jednak lepsza, z ciekawą, zaskakującą zagadką kryminalną i mocną warstwą historyczno...

Na bagnach zaginęła kobieta. Na brzegu ratownicy odnaleźli w ciężkim stanie niemowlę..
Mija trzydzieści lat, a policjant Wiking Stormberg dalej poszukuje zaginionej żony..
Pewnego dnia w skrzynce pocztowej znajduje list, z ostrzeżeniem. Najbardziej zaskakujące jest pismo nadawcy, ponieważ charakterystyczny styl i symbol należały do jego zaginionej żony..

Dobra passa na zadowalające lektury została u mnie przerwana. Znalazło się kilka odkryć, jednak kolejne sięgnięcie po literaturę skandynawską nie było udane.
Osobiście nie lubię połączeń z wątkiem politycznym i kiedy przejmuje on historię to moje zainteresowanie częścią dalszej lektury słabnie.

Autorka z zainteresowaniem przeplatała przeszłość z teraźniejszością i osobistymi problemami głównego bohatera. Tajemniczy list tylko pobudzał ciekawość, jednak druga połowa książki dłużyła się i niestety rozczarowała.

#zimnebagno to drugi tom z policjantem Wikingiem Stormbergiem. Pierwszego tomu nie poznałam, ale czytało się ją jako odrębną historię.

Pewnego sierpniowego popołudnia, w skrzynce pocztowej Markusa, syna Wikinga i Heleny, ląduje list. Groźba, a może ostrzeżenie, napisane pismem matki i podpisane jej symbolem: gwiazdką. Problem w tym, że Helena zginęła prawie trzy dekady wcześniej.

Wiking musi zadać sobie pytanie, czy wariuje, czy widzi duchy, czy też jakaś zewnętrzna siła zagraża jemu i jego rodzinie – a jeśli tak, to kto lub co?

Policjanta Stromberga, poznałam już przy okazji lektury ,,Kręgu polarnego", sięgając po kontynuację jego losów, czułam się trochę jak przy spotkaniu z dawno niewidzianym znajomym. A ostatnio nie działo się u niego najlepiej - w niewyjaśniony sposób stracił żonę, która zaginęła bez śladu na bagnach. Wiking co roku odwiedza mokradła w rocznicę zaginięcia Heleny, traktując to miejsce jak jej grób.

Ponadto mężczyzna otrzymuje właśnie wyniki biopsji gardła- nie pozostawiają one wątpliwości, że policjant choruje na nowotwór.

Jakby wszystkiego było mało, ktoś właśnie próbuje przestrzec bądź zastraszyć jego syna..

W "Zimnym bagnie" Lizy Marklund akcja toczy się dosyć niespiesznie, do głosu pochodzą powolutku tajemnice sprzed lat. Sama warstwa kryminalna ustępuje czasem miejsca temu, co aktualnie dzieje się w psychice bohaterów. Autorka tworzy przekonywujące, bardzo realne portrety kluczowych postaci, którym nie brakuje indywidualnych, charakterystycznych cech.

Doda...

Liza Marklund to szwedzka autorka kryminalna, której sławę światową przyniósł cykl o detektywce-dziennikarce Annice Bengtzon. Ja jednak z jej twórczością zapoznałam się po raz pierwszy dopiero przy drugim tomie cyklu trylogii kamiennego bagna pt. „Zimne bagno”, tym samym udowadniając, że tomy można czytać oddzielnie. I była to mocno oryginalna przygoda literacka, kryminał dziwnie surowy, pozornie spokojny, a jednak mocno zaskakujący. Historia toczy się w małej szwedzkiej miejscowości położonej na północy kraju, latem, które wcale letnich temperatur nie dostarcza. Skupia się na policjancie, Wikingu, który próbuje wytropić tego, kto groził w liście jego synowi podając się za dawno zmarłą matkę... Fabuła toczy się powoli, my oglądamy ją jakby z boku – narrator nie jest chętny, by dzielić się z nami emocjami postaci. W pewnym momencie wątek głównego bohatera bierze górę, ale to wydaje się sprytnym zabiegiem usypiającym czujność, gdyż nagle historia wskakuje na całkiem inny tor. Pomiędzy zdarzeniami teraźniejszymi zamieszczone są retrospekcje z lat 80tych opisujące historię poznania i związku Wikinga i Heleny, która została jego żoną, jednak i ta historia ograbiona została z czaru towarzyszącemu pierwszym chwilom zakochania – jest brutalnie, bezlitośnie szczera i dosadna. Dziwne doświadczenie, czegoś z tak surowym, ponurym, burym klimatem jeszcze nie czytałam! Ciężko nawet skierować książkę do jakiejś konkretnej grupy odbiorców, ale może powiem tak: fani małomiasteczkowych kr...

Przed przeczytaniem książki "Zimne bagno" nie miałam pojęcia, że to jest drugi tom "Trylogii Kamiennego Bagna". Wielka szkoda i oczywiście moja strata. Gdybym przeczytała pierwszy tom "Krąg Polarny", może lepiej zrozumiałabym poczynania głównych bohaterów. Niestety nie wkręciłam się w ten skandynawski kryminał. Nie za bardzo wiem, co poszło nie tak. W połowie książki miałam ochotę odstawić ją na półkę. Jednak nie byłabym sobą, gdybym nie przeczytała jej do końca.
Mamy tutaj do czynienia z przeskokami w czasie, które się ze sobą przeplatają. Poznajemy wydarzenia z XX i XXI wieku.
Na początku naszej historii brałam udział w bardzo przerażającym odkryciu. Dosłownie miałam ciarki na plecach. Dalej nie było lepiej, ale o tym przekonacie się, czytając "Zimne bagno".
Poznałam tajemniczego Wikinga Stormberga. Dosyć intrygująca postać. Czy przeżył życie, tak jak chciał? Biorąc do ręki tę książkę, poznacie jego historię. Nie jest to prosta historia. Na bagnach spotkała Wikinga ogromna życiowa tragedia. Zginęła tam jego ukochana żona Helena. Jej ciała nigdy nie odnaleziono. Co się stanie, gdy po trzydziestu latach ich wspólny syn otrzyma list napisany pismem jego tragicznie zmarłej matki Heleny? Czy to są tylko jakieś zwidy? Czy jakimś cudem Helena przeżyła? A może, ktoś się pod nią podszywa? Tę zagadkę będziecie musieli rozwiązać sami. Czy wierzycie w istnienie duchów? Czy możliwe jest, że Helena domaga się pochówku?
Autorka w swoje najnowsze dzieło wplotła pandemi...

„Ludzie, którzy nie potrafili znaleźć miejsca w społecznej wspólnocie, często tworzyli własną, poza społecznym marginesem”.

1990 r. Stenträsk. Szwecja.

Helena, kochająca matka dwójki dzieci i szczęśliwa żona policjanta Wikinga Stormberga stała nie tragiczną bohaterką tajemnicy lokalnych mokradeł. Pewnego dnia wyszła na „spacer” zostawiając syna u babci, a młodsze dziecko, córeczkę, biorąc ze sobą. Na kuchennym stole jej mąż odkrył kartkę z taką informacją podpisaną przez żonę charakterystycznym podpisem - gwiazdką w prawym dolnym rogu, symbolem posiadanej przez Helenę blizny po cesarskim cięciu. Godziny mijały, a kobieta nie wracała do domu.. Coś złego musiał się stać. Rozpoczęto zatem poszukiwania.

Mała dziewczynka, córka Heleny i Wikinga została odnaleziona. Była w ciężkim stanie. Jej matki nie odnaleziono nigdy. Zimne bagno uznano za jej grób.. Miejsce to stało się również obsesją jej męża, który nigdy nie pogodził się ze strata miłości swojego życia. Nigdy się z nikim nie związał. Żył życiem swoich dzieci i pracą. Choć wspomnienia z roku na rok bledły, jego tęsknota wręcz przybiera na sile..

Trzydzieści lat później, syn Heleny i Wikinga, Markus otrzymuje tajemniczy list. Ni to groźba, ni ostrzeżenie. Wikinkg rozpoznaje jednak pismo Heleny i jej charakterystyczny podpis – gwiazdkę w prawym dolnym rogu. Rzeczywistość trafia go w splot słoneczny, sam już nie wie, czy traci zmysł...

Minęło trzydzieści lat odkąd żona Wikinga Stormberga zaginęła. Mówi się, że utonęła na bagnach jednak ciała nigdy nie odnaleziono. Jedynym potwierdzeniem że faktycznie tam była jest wspomnienie Wikinga, że ta poszła zbierać moroszki oraz nosidełko z ich córeczką stojące nieopodal bagien. Teraz, gdy ich syn dostaje tajemniczy list z ostrzeżeniem, w którym znajduje się również znak zostawiany dawniej przez jego żonę, Wiking zaczyna mieć wątpliwości czy ta aby napewno zginęła. Co się wówczas wydarzyło? Dlaczego Markus nie może przyjąć awansu i czemu ktoś usilnie próbuje go od tego pomysłu odwieść?

"Zimne bagno" to powieść która może nie trzyma cały czas w napięciu, ale pozostawia pytania które gryzą czytelnika i konieczne jest poszukiwanie odpowiedzi. Główny bohater nie dość, że musi zmagać się z dystansem jaki utworzyła wobec niego córka, z chorobą o której niedawno się dowiedział, nawiedzającymi go "duchami" to jeszcze jego syn z rodziną są w niebezpieczeństwie. Po utracie żony Wiking rzucił się w wir pracy i pomimo, że minęło już trzydzieści lat, ten nigdy nie pogodził się z jej śmiercią.
Książka ma w sobie to coś, wyczuwalny jest niepowtarzalny klimat, a sama akcja rozgrywa się w mało znanych miejscach. Jest to powieść szwedzkiej pisarki, i pomimo że na ogół nie zwracam uwagi z jakiej części świata jest autor to w tym wypadku da się odczuć różnice w piórze.
"Zimne bagno" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Lizy Marklund, ale myślę że nie ostatn...

Zaginięcie, strata, groźba, tajemnice

W 1990 foki zaginęła na bagnach Helena, żona policjanta Wikinga. Oczywiście zrobił on wszystko aby ją odnaleźć, oczywiście nieskutecznie. Nigdy nie odnaleziono ciała. Jedynie na wpół martwe dziecko.

Z tak wielką tragedią ciężko sobie poradzić. Wiking nigdy się z tym nie pogodził. Co prawda poświęcił się dzieciom i pracy, jednak tamte bagna które odebrały mu żonę stały się jego obsesja.

Można by pomyśleć, że z czasem będzie lżej, że czas leczy rany. Może by tak było, gdyby nie list znaleziony w skrzynce pocztowej Markusa, syna Wiking i Heleny. Groźba napisana jej pismem podpisana jej symbolem czyli gwiazda.

Co to oznacza? Wiking sam nie wie, czy wariuje i widzi duchu, czy jakaś zewnętrzna siła zagraża jemu i jego rodzinie?
Jedno jest pewne, nie ma czasu do stracenia i jak najszybciej musi rozwiązać tą zagadkę.

Bardzo wciągająca historia, trudno przewidzieć co będzie dalej, ciekawi, zaskakuje i trzyma w napięciu, tak jak powinien to robić dobry kryminał.