Złote enklawy

A ja się zastanawiałam, co się stało z Orionem... Zgrabnie i sensownie pozakańczane wątki i to w taki sposób, że ni cholery bym nie wpadła na to, że ten tego i tamten tegoten. Łał. Poza monologami El, takimi o życiu i śmierci, to tworzenie i rozwałka enklaw, z polityką i romansidłem - TAK! Bardzo ładnie. Tylko nieładne jest to, co się z Liesel dzieje, bo dzięki, ale niekoniecznie tych scen mi potrzeba.

Powinno było wyjść inaczej!

El i uczniowie opuścili Scholomance i powrócili do domów. Jej przyjaciele przetrwali a ona sama nie zamieniła się w mroczną wiedźmę i nie zniszczyła enklawowócw, jednak coś nie poszło z godnie z planem. Świat i tak zaczyna się walić, ponieważ coś niszczy podwaliny enklaw, a jakby tego było mało w szkole pozostało coś, po co El musi wrócić.

Gniew ma to do siebie, że wypala inne emocje, kiedy tylko udaje mu się przygasić smutek i ból, które unieruchomiły dziewczynę w łóżku, powolutku przejmuje wszystkie jej emocje i pozwala jej powrócić do normalności. Napędzana dobrze znaną złością Galadriel musi ratować Londyn, bo kto jeśli nie ona? Tylko ona jedna ma wystarczając ą moc, by niszczyć paszczory i jeśli odmówi, będzie miała na sumieniu setki czarodziejów. Tym razem niema planu, kolejne ruchy opracowuje na bieżąco, podróżując tam gdzie jest potrzebna. Najpierw uratuje świat, a potem spełni swoje marzenie i zacznie tworzyć Enklawy Złotego Kamienia, bezpieczne przystanie dla magów stworzone z czystej mocy nieskażonej czarną magią. Tylko najpierw jeszcze musi powrócić do Scholomance i dokończyć to, co tam zaczęła…

Złote enklawy wcale nie niosą wytchnienia głównej bohaterce. Tym razem na równi z potworami będzie musiała mierzyć się z ludźmi. Ciągłe próby manipulacji i przymus wybierania „mniejszego zła” to nie wszystko z czym przyjdzie jej walczyć. El będzie musiała stawić cz...