Złoty krąg

Całkiem porządny kryminał, wielowątkowy, dość zawiły. Niestety, główni bohaterowie nie dają się lubić. Są zbyt jednobarwni, zarysowani zbyt grubą kreską - to zazgrzytało.

„Zloty krąg” Małgorzaty Sobieszczańskiej to jej szósta powieść, trzeci kryminał i bardzo klimatyczna lektura! Jej historia toczy się w małych podwarszawskich miejscowościach, w których ruch po okresie wakacyjnym zamiera. I to w tym czasie uaktywnia się morderca, który nie żadnych zostawia śladów, tylko ofiarę, okolicznego spokojnego człowieka, żebraka, który nikogo nigdy nie skrzywdził. Dlaczego więc zabił? Przyjrzeć sprawie musi się policja z Warszawy i towarzysząca im policjantka z lokalnego posterunku. I to właśnie postacie są tu tym, co naprawdę ważne. Obserwujemy dokładnie ich życie, nie tylko zawodowe, ale i prywatne, tak, że szybko jesteśmy w stanie dobrze ich zrozumieć, a dzięki temu mocno zaangażować się w lekturę, w ich dalsze losy. To naprawdę udane kreacje postaci, tak rozbudowane, że liczę, że na tej jednej historii ich losy się nie skończą! Akcja powieści toczy się spokojny rytmem, skupia się na doszukiwaniu się motywów zbrodni, a zatem wiedzy w lokalnej społeczności i przeszłości ofiary. Polega przed wszystkim na przepytywaniu świadków, grzebaniu w dokumentach i dedukcji śledczych, czyli na dosyć klasycznych motywach. Mimo że o dynamicznej akcji możemy mówić dopiero pod koniec historii, to jednak tropy narrator podsuwa czytelnikom w odpowiednim momencie, tak że zaciekawienie lekturą cały czas utrzymuje się na stałym poziomie. Bardzo podobało mi się sposób oddania tej małej miejscowości, tego jak tam się żyje i jakie przekonania tam ciągle królują. Wydaje s...

Są takie książki, które zwyczajnie przyciągają. Wystarczy spojrzeć na okładkę, czasem przeczytać ten opis, ale przy nowym autorze zawsze jest to podróż w nieznane. Czuję ogromną ekscytację, gdy w ciemno rozpoczynam kolejną czytelniczą podróż, nie mam wtedy żadnych oczekiwań, a jedynie pewne wyobrażenia dotyczące fabuły, które mogą być kompletnie nietrafione.

"Złoty krąg" od razu zwrócił moją uwagę niezwykle klimatyczną okładką, a gdy przeczytałam, że akcja toczy się w małym miasteczku, wiedziałam, że Małgorzata Sobieszczańska zagości w mojej biblioteczce. Nie jest to pierwsza książka tej autorki, ale przyznaję, że wcześniej o niej nie słyszałam, może przez to, że próbowała swoich sił w innych gatunkach. Jest także scenarzystką i mam wrażenie, że właśnie z tego wynika to, co najbardziej przeszkadzało mi w jej stylu.

Zawsze szczególnie szkoda mi powieści, w których widzę spory potencjał, a on nie został w pełni wykorzystany. W "Złotym kręgu" mamy świetną intrygę kryminalną, złożoną, małomiasteczkową, komplikującą się z każdą kolejną stroną. Pojawiło się wiele trudnych, obecnie dość głośnych, problemów społecznych i przy tych fragmentach niestety odczuwałam głównie niesmak, bo były albo tylko ledwo liźnięte, albo spłycone i przedstawione w wręcz śmieszny sposób. Myślę, że to także był efekt tego, że cała narracja prowadzona była w lekki sposób, zbyt lekki jak na kaliber poruszanych kwestii.

Autorka tworzy dość schematycznie, w oparciu głównie o...

Mała miejscowość osnuta zostaje zbrodnią. Jedną, drugą, trzecią. W niewielkich odstępach czasu.
Wszystkie ofiary zostają znalezione w lasach. Przykute do drzewa. Sprawca nie miał skrupułów. Kaleczył, dusił, w końcu wieszał.
Miejscowy komisariat dostaje wsparcie ze stolicy. Sprawa trafia w ręce Januarego i Anety. W takim duecie pracują po raz pierwszy. Muszą się dotrzeć. Mogą liczyć na pomoc miejscowej policjantki Magdy.
W całym śledztwie jednak więcej jest pytań niż odpowiedzi. Trwająca kampania wyborcza nie ułatwia. Ciągle ciśnienie "z góry" by jak najszybciej odnaleźć sprawcę też nie pomaga.
W końcu ślady zaczynają prowadzić do Złotego kręgu. Zgromadzenia, które przed laty prężnie działało skupiając ludzi w sekcie i wmawiając im swoje ideologię. To główny punkt, który łączy wszystkie ofiary.
Ale to było dobre! Bardzo lubię klimat małej miejscowości w takich historiach. Niby wszyscy się znają, a tak naprawdę niemal każdy ma swoje tajemnice. Autorka prowadząc fabułę zadbała o każdy szczegół. Nie skupiała się tylko na zbrodniach, ale też pozwoliła się bliżej poznać z bohaterami i ich problemami. Każdy z nich wnosił coś do całości. Sprawa okazała się dosyć skomplikowana. Wiele poszlak, które dopiero z czasem okazały się nirzbitymi dowodami. Akcja też od samego początku była prowadzona umiejętnie. Nie zwalniała, a kolejne wątki wzbudzały tylko większą ciekawość.
To naprawdę idealne połączenie kryminału z sensacją, doprawione mrocznym thrillerem

...

Ogromne poruszenie w spokojnej poza sezonem wsi wzbudza nietypowa śmierć miejscowego samotnika, człowieka o ogromnym sercu. Mężczyzna został uduszony i przybity do drzewa.

Czy tylko mnie napawają smutkiem i nostalgią turystyczne miejscowości poza sezonem? Interesujące okazało się, spojrzenie autochtona żyjącego na co dzień w tętniącej życiem miejscowości. Jak bardzo jego oczekiwania rozjechały się z rzeczywistością? Wydaje nam się, że dla zamieszkujących nad Zalewem Zegrzyńskim ludzi, życie to nieustające wakacje. Nic bardziej mylnego, doceniają oni spokój i wytchnienie, jaką dają jesień i zima.

Opis miejscowej komendy i pracujących w niej policjantów wydał mi się, aż nadto rzeczywisty. Autorka świetnie zbudowała kreację bohaterów i napięcie towarzyszące zagadce kryminalnej. Przeczytałam już setki kryminałów i niezwykle rzadko zdarza mi się wzruszyć cierpieniem bliskich ofiary, jednak tu, tak plastyczny opis bólu matki-staruszki po utracie syna, wywołał u mnie łzy.

Podobała mi się ta historia: spokojna, podszyta pewnym niepokojem, spowita cierpieniem, inteligentna, z kryminalnym zacięciem. Delektowałam się każdą jej stroną.