Dożywocie recenzja

   Ostatnimi czasy sięgam po różnorodną tematykę książek i bywa tak, że nieźle się wkopie. Tym razem zmierzyłam się z "Dożywociem" Marty Kisiel i nie wiem czy jeszcze raz bym się na nią porwała. 
   Konrad Romańczuk otrzymuje w spadku dom z dożywotnikami. Świetnie się składa, bo mężczyzna musi zrobić porzadek w swoim życiu. Z chęcią przyjmuje spadek, a dopiero później sprawdza kim są owi dożywotnicy. Gotycka willa – zwana Lichotką jest zamieszkania przez osobliwe postacie. Kim są i czy Konrad da radę z nimi żyć?
    Muszę przyznać, że przeszło mi przez myśl, iż nie dam rady jej przeczytać i nie chodzi tu o treść, a o język jakim jest napisana. I tak naprawdę to jest jeden jedyny minus tej książki. Oczywiście nie zarażajcie się tym bo historia jest warta pomęczenia się. Moją ulubioną postacią jest niezaprzeczalnie Licho- słodki, głupiutki aniołek z manią czystości. Widmo zwane Szczęsnym troszkę mnie irytowało, ale dziergający mężczyzna zasługuje na uznanie. Największym atutem książki zdecydowanie jest ogrom poczucia humoru. Podsumując pomino ciężkiego języka warto sięgnąć po Dożywocie. A swoją drogą czytaliście już tą książkę? Jeśli tak jak sądzicie dalibyście radę mieszkać w takim domu?