Recenzja książki Chata na krańcu świata

W moich czasach młodzieńczych... a może nawet i w czasach dzieciństwa lubowałam się w czytaniu powieści grozy. W ogóle nie wiem jak to się stało ale swoją przygodę z czytaniem rozpoczęłam właśnie od książek Stephena Kinga i Grahama Mastertona i uwielbiałam je.

Czytając "Chatę na krańcu świata" Paula Tremblaya z wydawnictwa Vesper z miłą chęcią wróciłam do powieści grozy i o tak! Podobała mi się :) od samego początku coś się dzieję i wciąga niesamowicie. Czteroosobowa grupa ludzi ni stąd ni zowąd dociera do chaty, w której pomieszkuje małżeństwo gejów wraz z córką. Przybysze twierdzą, że mieli wizję końca świata i jedynym sposobem, żeby temu zapobiec jest pewne zadanie, które mogą wykonać tylko mieszkańcy chaty. Jeden z nieznajomych używa takich słów :

„Nie ponosisz winy za nic, co się wydarzy. Nie zrobiłaś nic złego, ale wasza trójka będzie musiała podjąć trudne decyzje. Obawiam się, że będą to decyzje straszliwe. Z całego pękniętego serca pragnę, żebyś nie musiała ich podejmować”

i od tego momentu dzieją się rzeczy, które przyprawiają o gęsią skórkę. Nieraz łapałam się na tym, że sama zastanawiałam się co w danym momencie bym zrobiła i nie wiedziałam co byłoby bardziej słuszne i racjonalne. Człowiek podejmuję różne decyzję pod wpływem wielu czynników. A to co działo się w tej chacie - było momentami przerażające. Pomimo tego, że cała akcja dzieje się w jednym miejscu i trwa dwa dni w żaden sposób nie powodowało, że historia była nudna - wręcz przeciwnie, z każdą stroną czułam się jakbym razem z nimi siedziała w tej chacie. Czułam niepewność i taki niepokój w środku, z jednej strony może też ciekawość jak to się wszystko rozegra. Mamy tu dobrze rozbudowany portret psychologiczny bohaterów, poznajemy ich myśli na bieżąco co dodatkowo wzmacnia napięcie. W całej historii nie zabrakło również barwnych i obrzydliwych opisów zwłok co jest nieodłącznym elementem horrorów i co dodaje "smaku" całej historii.

Do samego końca nie wiedziałam, czy owi przybysze mówili prawdę czy może byli jakimiś zagorzałymi fanatykami religijnymi czy może po prostu mieli niepokolei w głowie - wszystko momentami wydawało się absurdalne. Zakończenie trochę mnie zawiodło bo spodziewałam się jasnych i klarownych odpowiedzi, ale po dłuższym zastanowieniu może i dobrze, że zakończyła się tak a nie inaczej i po części zmusza to czytelnika do różnych refleksji ale i dyskusji nad sensem ludzkiego istnienia i zachowań człowieka w obliczu zagrożenia czy nawet apokalipsy.
Za egzemplarz bardzo dziękuję wydawnictwu Vesper :)