Chata na krańcu świata recenzja

Paul Tremblay "Chata na krańcu świata".

Wen, ośmioletnia dziewczynka, razem ze swoimi ojcami, Andrew i Ericiem wyjeżdżają na wakacje do chaty nad jeziorem. Do chaty, gdzie nie ma zasięgu. Nie ma wi-fi. Chcą spędzić czas tylko ze sobą. Tak jakby wylogować się z dotychczasowej teraźniejszości. Rodzinną sielankę niestety zabijają czterej nieznajomi. Na czele jest Leonard. Wydawać by się mogło, że to on sprawuje tu kontrolę. Próbuje zaprzyjaźnić się z dziewczynką, jednak po kilku próbach Wen dociera do chaty i próbuje wyjaśnić swoim rodzicom, że dzieje się coś złego. I faktycznie. Dzieje się. Czwórka nieznajomych robi włamanie. Powód? Apokalipsa. Nadciąga apokalipsa. Jedyną szansą na uratowanie świata i ludności, jest poświęcenie. Ofiara. Dobrowolna ofiara. Andrew, Eric i Wen muszą podjąć decyzję, które z nich zginie, ażeby świat mógł istnieć.

Czy faktycznie nadchodzi apokalipsa? Czy faktycznie czwórka nieznajomych, ich wyjaśnienia, rytuały i pragnienie ocalenia świata to coś więcej, niż tylko zbiorowa halucynacja? Czy to sekta? Czy ma to związek z orientacją seksualną? Nic nie jest proste. Nic nie jest jednoznaczne. Jest tu więcej pytań, niż odpowiedzi...

Och, co to była za książka! Pochłonęła od pierwszej strony. Wspaniała, trzymająca w ciągłym napięciu. Zawierająca większą tajemnicę. I ta tajemnica w sumie pozostaje tajemnicą. Co jeszcze bardziej dodaje uroku książce. O ile urok to w tym przypadku dobre określenie.

Świetna, niebanalna historia. Charaktery postaci wyczuwalne. Aż naprawdę przyjemnie się czytało. Każdy z nich był inny. Jedyny. Niepowtarzalny. Każdy miał w sobie coś, co do siebie przyciągało.

Bardzo przemyślane przedstawienie samej historii. Bo to wszystko dzieje się w chacie. To są dwa dni, gdzie króluje zło, makabra, niesprawiedliwość. Króluje tu wątpliwość. W określony sposób przedstawione szaleństwo i ta wątpliwość. Wątpliwość, która jak widać, może ogarnąć nawet najbardziej zagorzałego przeciwnika.

Pięknie pokazana siła miłości. Tej prawdziwej. Nie ważne, że akurat w tym przypadku mamy miłość homoseksualistów. Chociaż jak już wiem, niektórych może to bardzo razić. Mnie nie raziło. Tym bardziej, że autor naprawdę umiejętnie to wszystko rozegrał.

No cóż ja mogę dodać... książka to był dla mnie strzał w dziesiątkę. Żałuję, że już skończyłam czytać. Bo historia naprawdę wciąga i sprawia, że można mieć ciary. Chociaż niewiele tu grozy. Ciary jednak przechodzą, nie raz. A to już naprawdę świetna robota.

Polecam! Zdecydowanie!