Recenzja książki Cień i kość

"Nie miałam pojęcia, co czeka mnie w przyszłości ani co czeka mnie na końcu tej wyczerpującej podróży, a mimo to nie czułam się nieszczęśliwa. Całe życie byłam samotna, lecz nigdy do tej pory nie byłam sama, i okazało się, że nie jest to nawet w połowie tak straszne, jak sobie wyobrażałam."
~~~
Trylogia Grishy jedną z tych serii, o której mogłabym śmiało mówić, że niedługo "wyjdzie mi z lodówki". Widziałam ją wszędzie, słyszałam o niej od prawie każdego, a mimo to dosyć długo zwlekałam z czytaniem. Wreszcie nadszedł ten moment, kiedy to i ja poznaję świat Grishów.
Alina Starkov, główna bohaterka, udaje się wgłąb Fałdy Cienia. Nie wie jednak jak wielkie niebezpieczeństwo tam czycha. Wszystko jednak dzieje się szybko i jej pułk zostaje zaatakowany przez mroczne potwory. Wtedy to właśnie dziewczyna, nie do końca będąc świadoma tego co robi, uwalnia swoje nadludzkie moce w postaci jasnego światła. Jej wyczyn nie ucieka uwadze świadkom i Alina trafia w ręce Grishów, gdzie zostaje jej zlecone szkolenie, dotyczące panowania nad swoimi umiejętnościami. Wszystko to dlatego, że dowódca - Zmrocz - podejrzewa ją o bycie przywoływaczką słońca, niezbędnym ogniwem mającym zjednoczyć kraj.
Historia z pierwszego tomu tej trylogii przewijała się wokół mnie na tyle często i szczegółowo, że fabuła była mi w sumie znana. Wiedziałam jaki jest najwięcej zamysł tej powieści, kim są poszczególni bohaterowie i jakie łączą ich relacje. Zacznijmy jednak od początku, pomijając to, że mniej więcej znałam treść książki przed czytaniem. Cały świat wykreowany przez panią Bardugo nie jest w sumie zbyt odkrywczy. Po tym jednym tomie stwierdzam, że nie jest on zbytnio rozwinięty. Mam nadzieję, że w następnych częściach się to zmieni, ponieważ w tej, świat mnie nie zauroczył. W przypadku bohaterów, są oni całkiem nieźle napisani. Bez większego problemu można sympatyzować z niektórymi z nich. Główna bohaterka wydawała mi się całkiem neutralna, za to bardzo polubiłam postać Zmrocza. Jest to charakter, który skrywa swoje tajemnice i nie do końca można przewidzieć jego ruchy. Ciężko mi mówić tutaj o samej akcji, ponieważ patrzy na to pod kątem trzech tomów i wiem, że ona dopiero się rozwija. Na razie nie wciągnęła mnie aż tak jakbym chciała i liczę na to, że z czasem będzie lepiej. Po pierwszym tomie, mimo wszystko, Grishaverse mnie do siebie przekonuje i ciekawi, dlatego zamierzam przeczytać pozostałe książki z tego uniwersum.