Księżycowe miasto. Dom ziemi i krwi. Część 2 recenzja

Po wprawdzie wprowadzającej nas w akcję części pierwszej, dostaliśmy jeszcze bardziej obszerniejszą część drugą. Po przeczytaniu obu ksiąg mogę stwierdzić, że Księżycowe Miasto to miejsce, którego nie będziecie chcieli opuścić. Dzięki śledztwu Bryce i Athalara możemy odwiedzić praktycznie każdą grupę społeczną, zamieszkującą Lunathion. To pozwala nam wykreować bardzo dokładny obraz na temat każdej z nich. Działania pół Fae i upadłego Anioła nie są jednostajne, czy też zawsze moralnie poprawne. W końcu wszyscy są podejrzani i nikt nie może czuć się bezpieczny i bezkarny. Przy okazji zagadki śmierci Daniki dowiadujemy się o pewnej kradzieży i produkcji pewnego narkotyku.

Od drugiej części oczekiwalibyśmy więcej akcji i intryg i dokładnie to Sarah J. Maas nam serwuje. Rozpoczynamy emocjonalne rollercoaster od roztrzaskanego serca Bryce i Athalara (każde z innego powodu), by stroną, za stroną odkrywać rosnące napięcie i pociąg między głównymi bohaterami. Bardzo podobało mi się jak została powoli zbudowana relacja Hunta i Quinlan- ledwo mogli się znieść, by za jakiś czas wspólnie oglądać mecz na kanapie. Książka nie skupia się tylko na relacji tych dwojga- Bryce powoli układa swoje sprawy z bratem, a Athalar ze swoim dowództwem.
Jednak im dalej w książkę tym i akcja toczy się coraz szybciej, czytelnik nie dostaje nawet chwili przerwy oddechu. Gdy z zaskoczeniem będziecie odkrywać kolejne intrygi i wszystko się wyda jasne, mogę was ostrzec, że jesteście w błędzie. To co reprezentuje końcówka tej książki to prawdziwa jazda bez trzymanki!
To była moja pierwsza styczność z twórczością Pani Maas, i coś czuje, że nie ostatnia. Książka wymościła sobie miejsce w moim sercu i już chyba na zawsze w nim pozostanie. Po jej skończeniu nie mogłam się odnaleźć w prawdziwej rzeczywistości- przez dłuższy czas żadna książka nie dorównywała jej do pięt, a ja pragnęłam więcej i więcej. Ale nie bójcie się Księżycowego Miasta! Warto przeczytać obie części, by wyczekiwać z niecierpliwością następnych. Przynajmniej ja tak robię.