Bukareszt. Kurz i krew recenzja

Był taki rumuński piłkarz - Gheorghe Hagi - który z powodu swoich nieprzeciętnych umiejętności piłkarskich nosił przydomek "Maradona Karpat". Oczywiście Rumun nigdy nie był tak dobry jak boski Diego, jednak jak na warunki rumuńskie, czy nawet europejskie był graczem wyróżniającym się. Co ma Hagi do Małgorzaty Rejmer, oprócz zainteresowania Rumunią tej ostatniej zapytacie? Ano zastanawiam się czy nazwanie jej "Rumuńskim Szczygłem" było by dla któregoś z tej dwójki pisarzy krzywdzącym.

Mam ambiwalentny stosunek do "Bukaresztu. Krwi i kurzu." Już sam pretensjonalny i rozpaczliwy tytuł na starcie studził mój czytelniczy zapał - spodziewałem się patosu, subiektywności i poetyckiej maniery której nie znoszę w reportażach i nie pomyliłem się, ale tylko w części. Z jednej strony pierwsza część historyczna - opowiadająca o losach miasta, czy może szerzej Rumunii za dyktatury Ceausescu bardzo mi się podobała - każdy z krótkich tekstów był niezwykle interesujący i wciągający. Czułem, że dowiaduję się czegoś nowego i ciekawego o historii, słabo znanego mi, kraju, o mieście i jego mieszkańcach - super. 

Druga część - teraźniejszość Rumunii, czyli głównie odczucia autorki co do tego, co zastała w Bukareszcie, już tak mnie nie zachwyciła. Znowu mamy krótkie reportaże, w każdym autorka porusza jakąś ważną dla współczesnych nam Rumunów kwestię, jednak wieje od tego jakąś hipsterką, powierzchownością i subiektywizmem, do tego styl autorki przeszedł w tryb poetycko - infantylny - w każdym razie w drugiej części nie znalazłem krwi i kurzu.