Trup w wannie recenzja

A gdyby tak dziś służący podał mi obiad, zwrócił się do mnie milady i gdybym potem położyła się w idealnie wysprzątanym pokoju, w idealnie wykrochmalonej pościeli z kieliszkiem cherry albo filiżanką herbaty, to co bym powiedziała? Nie wiem, ale wiem, co bym zrobiła. Przeczytała kolejny brytyjski kryminał. A tymczasem, w oczekiwaniu na idealnego lokaja opowiem Wam o tym, który przeczytałam ostatnio.

Otóż: pierwszy tom przygód lorda Petera Wimsey, fascynującego angielskiego arystokraty i detektywa amatora. To naprawdę nietuzinkowa postać. Dżentelmen w każdym calu, za którym stoi znakomita rodzina, spory majątek, doskonałe wychowanie i pierwszorzędna edukacja. Ach, snobizm w czystej postaci. Ale jaki elegancki!

Dorothy L. Sayers tworzy swojego detektywa na wzór Sherlocka Holmesa albo Herkulesa Poirot, choć tak nie do końca. Jest dziwakiem, owszem, niesłychanym erudytą, to też, z bystrym umysłem i ostrym językiem, a jakże! Nie są to jednak jego jedyne cechy. Lord Peter w młodości przeżył zawód miłosny, przez co nie założył swojej rodziny. To także weteran wojenny. Miewa koszmary, czasem miesza mu się rzeczywistość z wyobraźnią. Dziś nazwalibyśmy ten stan zespołem stresu pourazowego. Choć sam bohater, jak i jego wuj (narrator notki o swoim siostrzeńcu) podchodzą do całej sytuacji z zażenowanym lekceważeniem, to w gruncie rzeczy mierzenie się z wojenną traumą jest wyrazem ciekawych zainteresowań i dużej wiedzy psychologicznej autorki (należy pamiętać, że książka ukazała się po raz pierwszy równo 100 lat temu, w 1923 roku).

Lord Peter to jednak nie jedyny snob, o nie! Jego matka, księżna Denver, to rasowa arystokratka, patrzy z wyższością na niższe klasy, ale przy tym jest wobec nich prawdziwie życzliwie nastawiona. Lubię i ją, i lorda Petera, i Buntera, oddanego lokaja oraz pomocnika, i Parkera, policjanta, a także przyjaciela głównego bohatera. Bo, drodzy Państwo, lord jest zupełnie demokratyczny i przyjaźni się nawet ze zwyczajnym człowiekiem. Naprawdę!

Co do fabuły, to sama zagadka nie jest skomplikowana, nie mamy tu wielu mylnych tropów czy zawoalowanych wskazówek, raczej razem z Lordem Peterem zmierzamy prosto do rozwiązania, które nie jest zaskoczeniem. Inaczej niż u Agathy Christie, u której intryga jest zawsze najważniejsza i znakomicie skonstruowana.

W tej książce można odnaleźć równie wiele aluzji do literatury i sztuki, co w kolejnej, jednak nie ma tu tak wiele humoru. Jest więcej egzaltacji i psychologii. Bezsprzecznie kolejna część, "Zastępy świadków", podobała mi się bardziej, mimo to jest to na pewno lektura warta przeczytania.