Okrutne oskarżenie recenzja

Patrzę na oceny książki i zastanawiam się, czy aby na pewno czytałam to samo. Bo mnie dwa zera "OO" kojarzą się z prewetem - skądinąd miejscem dla "Okrutnego oskarżenia" nader odpowiednim.
O czym ta książka będzie, wiadomo już na pierwszy rzut oka. A nawet gdyby - blurb na froncie nie pozostawia w tej kwestii najmniejszych wątpliwości: Oto rozwydrzona małolata, w imię nie wiadomo czego, niszczy porządnego człowieka. Z premedytacją i złośliwą satysfakcją opowiada o nim plugawe historie. Po co? Bo może. Bo tak. Oczywiście, że nie sama. Jest na to zbyt durna. Jasne jest, że ktoś za nią stoi, ktoś ją prowadzi i ktoś jej pomaga. Nie trudno wskazać kto.
Dla zagęszczenia i podgrzania atmosfery, rodzice poszkodowanej, w tragedii własnego dziecka upatrują szansę na przejęcie majątku dotychczas przyjaciela i załataniu nim dziur we własnym budżecie. Kate latami planuje odwet za śmierć Alexa, za jego krzywdy, za stracone życie, lecz powiedzmy wprost: Vendetta finał ma tak słaby, że aż żenujący. Gdyby „Okrutne oskarżenie” napisał Sidney Sheldon, Sandra Brown lub chociażby Danielle Steel - byłabym zachwycona. Ponieważ byłaby to rewelacyjna książka. Więcej: Byłaby to książka miażdżąca emocjami, która zwala z nóg, elektryzująca napięciem od którego włosy stają dęba, książka, którą mogłabym postawić wysoko na półce i kto wie, być może nazwać arcydziełem. Tym bardziej należy więc żałować, że „Okrutne oskarżenie” jest tworem Fern Michaels. Bezkrwistym, banalnym, do bólu schematycznym, porażająco nijakim. I nudnym jak flaki z olejem. Chciałam, naprawdę chciałam ale się nie da. Czytałam po dwa-trzy zdania co kilkanaście kartek i ani na chwilę nie straciłam wątku. Właśnie dlatego, że Michaels niczego nie pozostawia wyobraźni. Od pierwszego kopa wiadomo, kto jest kim. Jasno i wyraźnie wyłupane toporem:
Emily - jasnowłosa smukła piękność, uosobienie szlachetności i dobroci.
Sara - asinus asinorum, pustynia intelektualna. Brzydka, gruba, głupia, zła.
Debbie - chciwa harpia, podła sucz, mściwa zdzira
Dan - dupek i mięczak bez kręgosłupa.
Kate i Alex Rocket - ludzie obrzydliwie bogaci aczkolwiek bardzo mili i sympatyczni.
Nie potrafiłam zżyć się z tą książką. Akcja ma głębię talerza obiadowego i bohaterów równie skomplikowanych jak złożona wpół kartka papieru.
„Okrutne oskarżenie” to rozwodniona pulpa, prosta jak konstrukcja gwoździa, ekscytująca niczym odczytywanie książki telefonicznej, z emocjami wyższymi na poziomie zera. Za to zniecierpliwienie i nuda owszem, skakały po skali dowolnie, żywe niczym pchły na grzebieniu.
Najbardziej wzruszona byłam kasując tę rozpaczliwie infantylną ramotę z czytnika.
A jeśli ktoś, ktokolwiek, w mojej przytomności użyje słów „Fern Michaels”, „olśniewający”, ”autorka”, „bestseller” w jednym zdaniu, to klnę się na honor, którego nie mam - zatłukę szarym mydłem i rzucę komarom na pożarcie. Amen.