Dorośli recenzja




Ida się dusi. Czterdzieści lat na karku, brak stałego partnera, chęć posiadania dziecka, wiecznie cierpiąca siostra i próby bycia dobrą córka. To zabiera jej oddech.
Ida chce być widziana. Chce, by ktoś wybrał właśnie ją, by ktoś chwalił ją za każde dobrze wykonane zadanie, by ktoś dał jej stabilizację, jakiej nie zaznała. To wyzwala zazdrość.
Zazdrość łapie ją w swoje sidła, a kobieta nawet nie próbuje się przed niąbronić. Pozwala jej decydować o swoich działaniach.

Ida nienawidzi swojej siostry i jednocześnie wciąż ją kocha. Ida chce dla siebie jej męża i wie, że nigdy nie będzie on jej. Ida pragnie, by matka nareszcie ją stawiała na pierwszym miejscu i sama usuwa się w cień.

Ida to sprzeczności i ból. Kobieta trzyma w sobie ogrom uczuć, których nie chce wypuścić na świat. Żyje w przekonaniu, że musi pomagać siostrze, że musi być wsparciem dla matki, że MUSI być DOBRA. A jednocześnie pragnie zniszczyć szczęście bliskich, by samej nareszcie samej go zaznać. Trudne dzieciństwo wypaliło na niej bolesne piętno, które wciąż przypomina o swoim istnieniu. Odbicie lat dziecięcych można znaleźć w oczach tej dorosłej kobiety. W odbiciu tym jest pozorny spokój, pod którym skrywa się krzyk.

Ida to bohaterka, którą można nie lubić, ale której trudno nie rozumieć. W czytelniku wzbudza wiele skrajnych uczuć i — choć nie zdaje sobie z tego sprawy — zmusza go do patrzenia wyłącznie na siebie. „Dorośli" skupia się w całości na jej psychice i na tym, co takiego wydarzyło się w domku nad jeziorem, gdzie rodzina miała świętować urodziny matki. To zapis jedynie kilku dni, ale dni bogatych w tłumione uczucia.

Dusza Idy zdaje się być oblepiona brudem. Brudem, który pragnęłam zmyć swoimi łzami. Chciałam ją przytulić i chciałam ją odepchąć. Chciałam jej szczęścia, a jednocześnie wierzyłam, że szczęście nie jest jej dane.
Marie Aubert zdobyła moje serce kreacją bohaterów i pięknem zdań. Jestem jej wdzięczna za intensywne uczucia, które mi ofiarowała i pragnę spotkać się z nią kolejny raz. By znowu moczyć strony książki swoimi łzami.