Dżentelmen w Moskwie recenzja

Pierwszy raz tę książkę zauważyłam na pewnym bookstagramie i od razu wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Mijało trochę czasu i zanim się obejrzałam, „Dżentelmen w Moskwie” został moim wielkanocnym prezentem.
Od pierwszych stron polubiłam hrabiego Aleksandra Iljicza Rostowa, który został skazany na dożywotni areszt w moskiewskim hotelu Metropol za napisanie antyrewolucyjnego wiersza. Jak na dżentelmena przystało mimo pozbawienia wygód przyjmuje wszystko z godnością i spokojem starając nadać sens nowemu życiu. Hrabia uwięziony w pozłacanych pokojach hotelowych stał się najszczęśliwszym człowiekiem w Rosji, a wszystko dzięki nowym przyjaciołom: rezolutnej Niny, pesymistyczno-optymistycznego kucharza Emila, byłego żonglera Andrieja i czarującej aktorki Anny. Obserwowałam ich relacje zmieniające się na przestrzeni lat (od 1922 do 1954 roku) podczas gdy za oknami Metropolu działy się najważniejsze wydarzenia dwudziestego wieku.
Nie potrafię określić tego, co dokładnie urzekło mnie w tej powieści. Jako fanka wartkich akcji nie znalazłam tego w tej książce. Czas płynie tutaj beztrosko jak w Leniwejgodzinie. Postacie też według mnie były ciut wyidealizowane (ale każdą szczerze polubiłam). Może to przez poetycki język autora? Opisanie najprostszych scen tak, że nie mogłam się od nich oderwać? Chyba po prostu wynika to z tego, że przy czytaniu książki wciąż towarzyszył mi uśmiech. Taki ciepły, bo czytałam coś pięknego i mądrego (naprawdę tak było!).
Historia pozwala uwierzyć w to, że światem rządzą nie ludzie, a nieprzemijające wartości i każdy z nas jest panem swojego losu. Rostow udowadnia nam, że bez względu na okoliczności warto być przyzwoitym, a największego bogactwa nikt nam nie zabierze, bo nosimy je w sobie. Książka skłania do refleksji nad wartością przyjaźni nawet takiej, którą zaoferujesz dziewczynce zakochanej w żółtym kolorze.