Dżentelmen w Moskwie recenzja

"Hrabia szczycił się tym, że nosi dobrze skrojoną marynarkę, lecz jeszcze bardziej szczycił się świadomością, że o tym, iż ma się do czynienia z dżentelmenem, najlepiej świadczą jego postawa, jego słowa i jego maniery – nie zaś krój jego płaszcza."

Słodko - gorzka opowieść z historią Kraju Rad w tle. Cała ta "przygoda" zaczyna się w roku 1922, w czerwcu w Moskwie. Za jeden wiersz Hrabia Aleksander Iljicz Rostow, zostaje skazany na dożywotni areszt domowy. Wszyscy wiemy, że w czasach stalinizmu, można było być skazanym na wywózkę, czy po prostu na śmierć, z dużo bardziej błahego "powodu". Można by więc rzec, że hrabia miał szczęście w nieszczęściu. Wyrok na niego wydany skutkował tym, iż musiał porzucić swój przestronny i wygodny apartament, na rzecz maleńkiej kliteczki, mieszczącej się na szóstym piętrze hotelu Metropol

Metropol to jego więzienie, ale jednocześnie i jego azyl i ochrona przed całą bolszewicką zawieruchą przetaczającą się przez kraj. Rostow jest młody i stoicko usposobiony do świata. Nie narzeka, nie rozpacza, tylko stara się dostosować do zaistniałej sytuacji, zachowując jednocześnie maniery i obycie prawdziwego dżentelmena.

Nie może wychodzić z hotelu, ale właściwie i nie potrzebuje, na miejscu ma wszystko. Dobre jedzenie, szwaczkę, fryzjera i nawet z czasem, przyjaciół. Nie ma więc absolutnie powodów do narzekań. Powoli uczy się też pracować. Nabiera umiejętności i praktyki w kelnerowaniu, czy chociażby...przyszywaniu guzików. Jednocześnie komentuje zmieniające się sytuacje w kraju, z dużą dawką delikatnego humoru.

" Bowiem choć bolszewicy odnieśli w imieniu proletariatu zdecydowane zwycięstwo nad klasami uprzywilejowanymi, z pewnością wkrótce także i oni mieli wydawać bankiety. Być może nie tak liczne jak za Romanowów – bez jesiennych tańców i diamentowych jubileuszy – lecz z pewnością zamierzali coś świętować: na przykład stulecie Kapitału albo srebrną rocznicę brody Lenina."

Książka jest sympatyczna, czyta się ją całkiem dobrze i dość szybko. Pozostawia czytelnika z jakimś takim dobrym humorem i pozytywnym nastawieniem do świata, mimo wszystko. Jednak delektując się nią, wciąż trzeba pamiętać, że to tylko fikcja, fajna i ciekawa jednak nijak się mająca do autentycznych wydarzeń, tamtych czasów i tamtego kraju. Fikcja wymyślona przez Amerykanina z Bostonu, który zdaje się niewiele wiedzieć o prawdziwej historii tego zbroczonego prawdziwą krwią i grozą narodu, w stalowych mackach bolszewizmu.