Niekończąca się historia recenzja

Widzę nicość. Nie ma koloru i nie ma faktury, a wzrok buntuje się przeciwko temu, co rozciaga się przed nim. Jej plamy powiększają się i pochłaniają coraz większe części Fantazjany wraz z jej mieszkańcami.

Widzę niekończącą się kolejkę medyków, którzy odwiedzają Dziecięcą Cesarzową, by spróbować przywrócić ją do zdrowia. Wraz z jej słabością cierpi cała kraina, ale kolejni lekarze ponoszą klęskę.

Widzę chłopca, który zostaje wybrany, by uratować Fantazjanę oraz Dziecięcą Cesarzową. Przemierza kolejne niebezpieczne miejsca, by odnaleźć odpowiedzi.

I widzę innego chłopca, który przyciągany niezwykłą książką dopuszcza się kradzieży, by później zostać całkowicie wciągnięty w jej lekturę. Jego wpływ na rozgrywające się w niej wydarzenia jest znacznie większy, niż myśli.

Michael Ende tworzy opowieść o pokonywaniu swoich słabości, sile wyobraźni czy destrukcyjnym wpływie władzy, która zaślepia. Spełnianie pragnień nie zawsze jest dobrą drogą, a miłość, tłumiona egoistycznymi zachowaniami, stanowi najpiękniejszą wartość, której każdy potrzebuje, choć nie każdy potrafi otwarcie ją okazać, przyjąć lub czasami nawet zauważyć. Każdy czytelnik, w zależności od wieku, wyniesie z powieści trochę inne wartości, ale nikt nie zostanie wobec niej obojętny.

Nowe, piękne wydanie, które stworzyło wydawnictwo Mamania, stało się dla mnie pretekstem, by w końcu poznać tę kultową historię. Od pierwszych zdań zostałam nią oczarowana i choć dostrzegałam w niej niezgrabności, znalazłam się pod jej czarem. Pierwsza część podobała mi się zdecydowanie bardziej niż ta druga, która zaczyna się tam, gdzie większość opowieści miałaby swój koniec. Lektura całości jednak była zaskakująco przyjemna i odprężająca. Gdyby nie ta cudowna okładka pewnie do teraz nie wiedziałabym, o co tyle szumu z akurat tą powieścią, więc chwała za nią! Bo „Niekończąca się historia" w końcu ma wydanie, które ma sens — z czarnym i białym wężem, które pożerają swoje ogony i tworzą owal, co stanowi ważny symbol w fabule. Może i powieść Michael Ende nie zajmie w moim sercu tak dużo miejsca, jak sądziłam, że będę musiała jej ofiarować, ale już rozumiem wszystkie głosy zachwytu.


przekł. Sławomir Błaut