A lasy wiecznie śpiewają recenzja

Powieść Gulbranssena od kilku dobrych lat była na mojej liście do przeczytania – jeśli się nie mylę, miałam nawet do niej jedno podejście, ale odbiłam się od niej. Prawdopodobnie sięgnęłam po nią za wcześnie – ostatecznie bowiem do niektórych książek należy po prostu dorosnąć, żeby w sposób właściwy docenić ich piękno.

,,A lasy wiecznie śpiewają’’ (w wydaniu zbiorczym wraz z ,,Dziedzictwem na Björndal’’) są naprawdę monumentalną sagą – i nie mówię tu o objętości książki, bo liczy sobie ona niecałe sześćset stron.

To historia, której fabuła kojarzy mi się z wielką, leniwą i majestatyczną rzeką, która powoli toczy swoje wody. Nie będą nas tu zaskakiwać niesamowite i gwałtowne zwroty akcji, nie będzie ,,fajerwerków i wybuchów’’ – będzie za to surowe życie w dziewiętnastowiecznej Norwegii.

Będą lasy, będą dzikie i groźne zwierzęta, będzie ludzka zawiść i będzie przemoc. A mimo tego książka ta będzie spokojna, po skandynawsku wyważona i zdystansowana.

Będzie w niej też miłość i będzie sukces, będzie rozwój i będzie przyjaźń. Będą legendy i czarne konie jadące z północy, budzące zarówno strach jak i zazdrość. W końcu ci, którzy nimi powożą nikomu się nie kłaniają.

Mowa tu, oczywiście, o starym rodzie z Björndal – o ludziach twardych i zamkniętych w sobie, odważnych i pamiętliwych, kochających i mających prawdziwą smykałkę do interesów. To właśnie na ich losach skupia się Gulbranssen – począwszy od Torgeira, który wyruszył na równiny ubić starego niedźwiedzia, którego jeden bok pokrywała jasna łata, przez jego synów i wnuków…

I chociaż ta opowieść jest niezaprzeczalnie piękna i w pewnym sensie hipnotyczna, nawet mimo tego, że na dobrą sprawę ,,nic się w niej nie dzieje’’ bo dzieje się w niej życie takim, jakim jest naprawdę, to nie jest to w moim odczuciu książka dla każdego. To znaczy: młody, niewyrobiony czytelnik, może się od niej odbić, tak jak ja się odbiłam. Może jej nie docenić, bo w końcu co ciekawego może być w opisach życia zwyczajnego, powolnego, biegnącego wciąż do przodu? Z tą rutyną dnia codziennego, która tylko od czasu do czasu przerywana jest ważnymi wydarzeniami – narodzinami dziecka, świętami, śmiercią?

To książka, której trzeba poświęcić czas. To powieść, którą najlepiej czytać w wygodnym fotelu, w ciszy i z filiżanką herbaty pod ręką.

*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl