Recenzja książki Rzeczy, które spadają z nieba




Dla Annu wszystko zaczęło się od wygranej w lotto. Była radość, był tort, była przyszłość pełna możliwości. Druga wygrana jednak pozbawiła duszę lekkości. Przyniosła obawę i podejrzenia.
Dla Hannele zaczęło się w momencie, gdy wszystko się skończyło, bo z nieba spadł lód. Było życie, a potem nie było już nic.
Dla Hamiaha zaczęło się od uderzenia pioruna. Pierwsze nazywano cudem, każde kolejne klątwą.

Zrządzenia losu zadecydowały o życiu ich i ich bliskich. Obojętne na to, czy nazywane miały być „cudem" czy „pechem", głuche na prośby, błagania i groźby. Sprawiedliwe, a jednak od sprawiedliwości stojące daleko.

Czym jest przypadek? Czym jest strata? Jak poradzić sobie z samotnością? I ile twarzy może ona mieć?

O Rzeczach chciałam napisać ładnie. Chciałam oddać głos mojemu sercu, ale jednocześnie zawrzeć konkrety. W trakcie pisania odkryłam jednak, że na wspomnienie tej książki moje stopy odrywają się od ziemi i nic nie wychodzi tak jak powinno. Selja Ahava to bowiem autorka bardzo „moja". Z wrażliwością opisuje emocje targające bohaterami i z uwagą obserwuje rzeczywistość. Rewelacyjnie radzi sobie z kreowaniem kolejnych osób, a akcji nie popędza. Wszystko to, w połączeniu z ciekawym pomysłem, daje ogromny potencjał, który moim zdaniem został wykorzystany.

Rzeczy to tak naprawdę opowieść o pewnej rodzinie. Rodzinie, która doświadcza straty oraz zyskuje wygraną, która powinna cieszyć, a staje się ciężarem. Bohaterowie próbują poradzić sobie z tym, co na nich spadło i zrozumieć przyczynę. Zrozumieć, dlaczego się to wydarzyło i dlaczego właśnie im, bo zaakceptowanie przypadku zdaje się być chwilami zbyt trudne. Narratorem nie jest jedna osoba, choć najwięcej tutaj Saary, która urzekła mnie dziecięcą prostotą, z jaką chociażby mówi „Tata się popsuł", gdy obserwuje ojca pogrążonego w żałobie. Mamy część, którą stanowi listy i mamy część, gdzie pewna pogubiona dusza próbuje się nie rozsypać. Całość zdaje się znajdować gdzieś na granicy ze snem i nie wiem, czy to bardziej sprawka stylu autorki czy zebrania w jedno miejsce zbyt wielu zrządzeń losu. Tworzy to klimat tak ulotny, choć tak osiadający na duszy, że powieść od razu wkradła się do mojego serca.

„Rzeczy, które spadają z nieba" to literatura fińska w najlepszym wydaniu. Wydawnictwo Relacja nie zawodzi.