Koniec świata, umyj okna recenzja

Chcę iść, ale nie mogę.
Chcę oddychać, ale nie potrafię.
Chcę mówić, ale nie mam głosu.
Chcę żyć, ale jak żyć, gdy podstawowe czynności stają się zbyt trudne? Gdzie szukać ratunku?

Proszę, pomóż mi.
Proszę, zamknij oczy i udawaj, że nic nie widzisz.
Proszę, nie zostawiaj mnie.
Proszę, odejdź.

„Chcę tylko wyzdrowieć. Chcę mieć swoje życie z powrotem albo chociaż jakieś życie. Jakikolwiek sens, chociaż procent sensu."

Są powieści, o których pisać nie potrafię i pisać nie chcę, bo w oczach mam tylko łzy, a serce boli zbyt mocno. Powieści, które czuję bardzo mocno i które mówią o czymś, o czym pragnę zapomnieć. Ale mówić o nich powinnam, bo to dzięki nim ludzie dostrzegają tych, którzy cierpią w ciszy.

„Koniec świata, umyj okna" zabiera oddech. Pozbawia równowagi, wprowadza do serca zamęt i rani. Ze szczerością i wrażliwością pokazuje, jak destrukcyjne bywają ataki paniki. Jak lęki niszczą życie i z czym spotykają się osoby, którym przyszło z nimi żyć. Bohaterka traci panowanie nad swoją codziennością. Przestaje kierować swoim losem i traci siłę, dzięki której się poruszamy czy oddychamy. Chce szukać pomocy i odnaleźć zrozumienie, ale jednocześnie pragnie udawać, że nic się nie dzieje. Chce uciekać, ale nie potrafi poruszyć nogami. Chce złapać oddech, ale płuca nie mogą już wykonywać tej czynności. Jest zmęczona, zrezygnowana i złamana, ale jest też zdeterminowana i solnirjsza niż jej się wydaje.

Agnieszka Jelonek pokazała prawdę i dziękuję jej za to, choć jednocześnie chciałabym udawać, że tytułu tego nigdy nie miałam w rękach. Że nie mam nic wspólnego z bohaterką i że coś takiego jak ataki paniki czy niszczące człowieka lęki nie istnieją. Ale przecież znam to zbyt dobrze, a wokół mnie są inni ludzie, którzy ten horror przeżyli, więc nie mogę zamknąć oczu i nikt nie powinien tego robić.

„Atak paniki nie jest ani atakiem, ani paniką. Atak brzmi jak coś skończonego, krótkiego. Nie jak kilkanaście miesięcy lub rok wyczerpującego, bolesnego i mrocznego stanu. Nie ma jak tego wytłumaczyć. Panikować w salonie meblowym? Przecież tam jest względnie bezpiecznie. Tak jak w tramwaju, bibliotece miejskiej numer czterdzieści dwa, dużym pokoju teściów, pod twoim własnym prysznicem, w twoim własnym śnie."