Małe zbrodnie recenzja

Świat istnieje już tyle czasu, że widział niejedną makabryczną zbrodnię. Zawsze ludzie pragną sprawiedliwości dla ofiar, które najczęściej stawały się nimi zupełnie przypadkowo. Największym okrucieństwem, którego społeczeństwo nie jest w stanie przełknąć, jest zdecydowanie krzywda niewinnego dziecka. Nie zapominajmy jednak, że w dzisiejszych czasach to właśnie dzieci cierpią najbardziej na niewiedzy dorosłych.

"Małe zbrodnie" to nowa książka Magdaleny Majcher, która zdecydowanie skierowana jest do ludzi o mocniejszych nerwach. Nie jest może brutalna, porównując ją na przykład do twórczości Maxa Czornyja. Czytelnicy nie znajdą w tej powieści rozlewu krwi, łamanych kości, czy też detektywów, którzy mimo przeciwności losu, rozwiążą sprawę.

Przyznam się, że sama czekałam na pewien zwrot akcji, który utwierdzi mnie tylko w przekonaniu, że polscy autorzy naprawdę potrafią zaskoczyć. Kiedy czytałam "Małe zbrodnie" doszłam do wniosku, że nie jest to tego rodzaju książka. Przede wszystkim nie zapominajmy, że autorka wzorowała się na historii, która miała miejsce naprawdę i której w odpowiednim czasie nikt nie zauważył. Po przeczytaniu powieści Magdaleny Majcher zapoznałam się z faktami i coraz ciężej uwierzyć mi, że w dzisiejszych czasach dzieją się takie okropności.

Myślę, że bez wahania mogę polecić "Małe zbrodnie" do przeczytania dla czytelników, którzy nie będą oczekiwać historii, która ich zaskoczy. Zaintryguje — owszem. Magdalena Majcher nie oddała światu kolejnego wyssanego z palca thrillera, który ma służyć za przestrogę dla niegrzecznych. Autorka poruszyła strunę, która już dawno powinna zostać nietknięta, a sprawa Lidii Gładoch może poruszyć do głębi.

Jest to zdecydowanie książka, która skłania do przemyśleń. Trudna lektura, ale nie można przejść obok niej obojętnie, nieważne ile wątpliwości byłaby w stanie wywołać.

Również bohaterowie pozwolili mi płynnie przejść przez całą powieść i mam nadzieję, że chociaż z policyjną częścią bohaterów uda mi się jeszcze kiedyś spotkać.