Przepowiednia recenzja

Są książki, które raz wypatrzone, nie dają o sobie zapomnieć. Kuszą i kuszą, dopóki nie nadejdzie ta upragniona z chwil, w której wymarzony tytuł trafia wprost w nasze dłonie. Wtedy wystarczy już tylko znaleźć odrobinę wolnego czasu i zanurzyć się w lekturze.
Właśnie tak miałam w przypadku „Przepowiedni” Izabeli Deneseńko. Krótki opis z tylnej okładki sprawił, że pomyślałam: O tak! Muszę to przeczytać! W końcu się doczekałam. Jednak moje wyczekiwanie przerodziło się wkrótce w niedoczekanie. Bowiem notka od wydawcy okazała się o wiele ciekawsza niż sama powieść.

Zapowiadało się ciekawie, bo w trakcie powrotu ze szkoły do domu mogło wydarzyć się coś nadzwyczajnego. Tym bardziej, kiedy zamiast tradycyjnej trasy wybiera się drogę przez łąkę, na której stoi samotny dom, zamieszkiwany przez drwala. Czyż to nie brzmi jak początek tajemniczej i wspaniałej baśni? Dla mnie tak, jednak wyobraźnia pani Deneseńko powędrowała w zupełnie innym kierunku.
Głównym bohaterem rozgrywającej się przygody jest dziewięcioletni chłopiec. To z jego perspektywy poznajemy stworzony przez autorkę świat. Co za tym idzie, nie natkniemy się w „Przepowiedni” na żadne trudne zwroty. Użyty język jest bardzo prosty i nie przysparza problemów w trakcie czytania.
Tym bardziej dziwi mnie fakt, że treść jest totalną abstrakcją. Nie czułam się, jakbym czytała opowieść o dziecięcej, fantastycznej przygodzie. To był opis fantasmagorycznych wizji człowieka, będącego pod wpływem środków odurzających. O ile tego typu zabieg mógłby okazać się przydatny w powieści dla dorosłych, o tyle tutaj skorzystanie z niego nie miało najmniejszego sensu. Mówiące zające są jak najbardziej na tak, ale niekoniecznie, kiedy ich wypowiedzi są zagadkami lub strzępami informacji bez konkretnego przekazu.
W trakcie całej historii niejednokrotnie podkreśla się, jak ważna jest wiara w samego siebie i własne możliwości. Właściwie, to chyba właśnie taki przekaz miał wypływać z tej pokrętnej i niezrozumiałej opowieści. Mam jednak spore wątpliwości co do tego, czy jakiekolwiek dziecko do niego dotrze.

Wielu książkom daję tzw. „drugą szansę” i przez jakiś czas po ich lekturze przemyślam, co mogłyby wnieść w czyjeś życie, czy wpłynęłyby na czytelników, czy mają jakąś wartość poza tą materialną, wynikającą z ceny. Niechby to był sam fakt obdarowania chwilą rozrywki lub odprężenia. Cokolwiek. W przypadku „Przepowiedni” ne natrafiłam na nic takiego.
Szczęście w nieszczęściu, że ta książeczka ma tylko trochę ponad sto stron, bo gdzieś w okolicach dziesiątej zaczęłam z utęsknieniem wypatrywać końca. Zmęczyła mnie ta lektura. Zawiodła moje oczekiwania. Nie sprawiła przyjemności.

Chciałabym wierzyć, że winę za to wszystko ponosi moja wyobraźnia, która zapomniała już jak postrzega się pewne sprawy w dzieciństwie. Być może mój mózg jest zbyt ograniczony i potrzebuję kogoś, kto wytłumaczy mi tę historię. Obawiam się jednak, że i tak nic by z tego nie wynikło.



Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.