Poszukiwacz zwłok recenzja

„Jedno było pewne. Nie będzie już zwierzyną łowną.

To ona jest Wilczycą, rządzi watahą i prowadzi ją na łowy.

Skoro próbowali ją zabić, wszelkie zasady przestały właśnie obowiązywać.”

Laura Wilk, Pani komisarz w męskim policyjnym półświatku. Twarda, sprawiedliwa, nieprzekupna i podejmująca trop niczym zwierz, którego nazwisko nosi. To ona wysuwa się na plan pierwszy w tej powieści.

Kolejny bohater to Ariel, tytułowy „poszukiwacz zwłok”. Kim tak naprawdę jest? Co siedzi w jego psychice? Czy to wróg czy przyjaciel policji?

Dwóch skorumpowanych gliniarzy, Żołnierz oraz Góralski. Jeden gorszy od drugiego. Który ma w sobie chociaż krztynę człowieczeństwa? A może żaden z nich?

W tym mało ciekawym towarzystwie znalazła się Pani komisarz Laura. Sprawa zabójcy nastolatek zwanego Poltergeistem, została odebrana komisarzowi Żołnierzowi i jej przekazana a to nie wpłynęło na osłodzenie ich wzajemnych relacji. Niestety. Gorzej, po paru chwilach Laura spojrzała świeżym okiem na dowody na miejscu zbrodni, które były zlekceważone przez byłego szefa zespołu i to dolało dodatkowo oliwy do jątrzącej się nienawiści w stosunku do Pani komisarz. A tej zniewagi Żołnierz nie mógł już znieść. Postanowił dołożyć wszelkich starań aby jego nowa szefowa nie była w stanie złapać Poltergeista. Ot, taki mały pstryczek w nos.

Sprawa komplikuje się i nabiera rumieńców oraz tempa, gdy jej przyjaciel dostaje zlecenie na odnalezienie zwłok dziewczyny, która zniknęła z powierzchni ziemi przed piętnastoma laty. Pomimo ostrzeżeń Laura próbuje mu pomóc i nagle z łowczyni staje się zwierzyną łowną.

„Poszukiwacz zwłok” to studium tego jaki brutalny jest nasz świat. Politycy, mafia, policja, kler – jeden wielki klub „Poszukiwaczy korupcji”. Brutalne ale prawdziwe.

Powieść kryminalna, która trafiła w mój gust. Czytało mi się ją naprawdę dobrze i muszę nadmienić, że przez ostatnie 130 stron zarwałam noc, gdyż nie mogłam się od niej oderwać. Autor kończąc powieść zostawia czytelnika z wieloma niewyjaśnionymi tropami, dlatego też mam nadzieję, że powstanie jej kontynuacja. Mimo, że było to moje pierwsze spotkanie z „piórem” Pana Gorzki to mogę zapewnić, że nie ostatnie.

Dziękuję, za możliwość zapoznania się z lekturą, Wydawnictwu Czarna Owca oraz Pani Bognie z PRart Media.