Recenzja książki Claude i Camille

Pierwszą, przeczytaną przeze mnie książką z serii Impresjoniści, była "Zakochana modelka" poświęcona ostatnim tygodniom życia Van Gogha. Natomiast w przypadku "Claude i Camille" rzecz opisana jest na przestrzeni wielu lat. Autorka nie skupia się jedynie na krótkim okresie z życia Moneta, kiedy towarzyszyła mu jego muza, ale pokazuje malarza już we wcześniejszych latach, zanim z zapałem przeszedł do akwareli i odwzorowywania nieuchwytnych dla zwykłego śmiertelnika momentów natury. Cowell daje szeroki opis tego co działo się z Claude Monetem, jego utarczek z ojcem, kolejnych prób wystawiania obrazów na wiosennym Salonie, przyjaźni z innymi malarzami paryskiego świata tego okresu, nazwanych potem impresjonistami. Subtelnie, a jednocześnie dość emocjonalnie oddaje wizerunek malarza, twórcy zmagającego się z przelewaniem wizji na płótna, zabieganiem o każdy grosz, uczuciem do wspaniałej kobiety. 
 
 Podoba mi się to w jak żywy sposób oddane zostało tło tamtego okresu oraz środowisko młodych artystów na tyle zżytych, że potrafiących się wspierać by zostać wiernym swym marzeniom i sztuce. To chyba realizm z jakim zostały napisane te historie, wnikanie w artystyczne dusze - tak w przypadku "Zakochanej modelki" jak i "Claude i Camille" - powodują tak duże zaangażowanie w odbiór, że czytelnik przenosi się w odległy czas i miejsce i nie tylko czyta o Paryżu, ale chodzi jego ulicami wraz z bohaterami w trakcie przewracania kolejnych stron lektury.
 "Claude i Camille" to jak mówienie o sztuce, twórczych aspiracjach malarza poprzez miłośc do kobiety, tej konkretnej. Treść zdominowana jest przez żeńską bohaterkę, stanowiącą filtr, przez który przechodzi geniusz artysty. Tak to sobie wymyśliła autorka. Stworzyła obraz artysty z innej perspektyw, gdzie sam proces tworzenia nie przysłania całego jestestwa Moneta, gdzie widać człowieka czującego, potrafiącego się spełnić nie tylko w swoim artystycznym pędzie, ale przy boku kochającej osoby. Choć i tak, jak zawsze, tworzenie życia jest znacznie trudniejsze od tworzenia dzieł sztuki.
 
 Czego tu brakuje? Najbardziej zabrakło mi szerszego opisu relacji znanych nam dziś nazwisk wymienionych w książce oraz plastycznych opisów samych obrazów Moneta, które w tym czasie powstawały i były przez autorkę wymieniane. To jest niezwykle ważne, bo można od razu prześledzić jak zmieniał się zakres tematyczny dobierany przez malarza, jaką paletą barw posługiwał się w danym okresie, jak ewoluowało jego spojrzenie i zainteresowanie obiektami. Oczywiście prace artysty można sobie pooglądać w albumach, ale biorąc do ręki książkę poświęconą sławnym, a do tego lubianym malarzom - a taki dla mnie jest Monet - mając w pamięci wyobrażenie wielu jego prac chciałoby się zatopić w barwny opis podkreślający ruch pędzla wykonywany przez artystę. Co innego odtwarzać z pamięci to co się zobaczyło, a co innego móc o tym przeczytać.