Jeśli przecięto cię na pół recenzja




Gdy mama żyła dom wypełniało disko polo i kłótnie rodziców. Jej pomalowane paznokcie nie chciały pracować w polu, a słowa ciągle wypowiadały jedynie skargi. Było w tym jednak pragnienie lepszego, nawet jeśli ojciec „bawił się w faceta przez całą dobę".

Gdy mama umarła dom wypełniła samotność. Opiekę nad chłopcem przejęła babcia, która kochała na swój oschły, bolesny sposób. Ojciec obecny jedynie bywał, a gdy już to skupiał się na wychwalaniu „chłopskości". Wszystko stanęło w miejscu.

„Jeśli przecięto cię na pół“ to powieść o stracie i szeroko rozumianej „wsiurkości“. Polsce Be i ugładzaniu poważnych problemów czy dysfunkcji. Przemocy w szkole i ograniczających normach. Szkodliwych wzorcach i piciu. Kuzynie węgla — ziemniaku czy zatracaniu tego, co ludzkie (chłodu, obcości).

Łukasz Barys stworzył kolejną bolesną, ale piękną powieść, która w niestandardowej formie odbija rzeczywistość. Autor skupił się na małej miejscowości, wsi i jej zasadach, a ukazał ją oczami nieszczęśliwego chłopca. Czas w Sromutce zdawał się poruszać znacznie wolniej (na tyle, że nawet martwi nie mogli odejść), a postęp był krytykowany. Starsi to najczęściej osoby, które utknęły w kulcie pracy na roli i wspomnieniu pańskich czasów. Nie było zrozumienia dla wyłamywania się z szeregu. Nie było szans na zadbanie o swoją przyszłość. Jedynie alkohol i praca fizyczna miały jakąś wartość.

Język autora jest mocno specyficzny, ale dzięki temu barwny i piękny. Bohaterów kreuje starannie, a odbicie społeczeństwa to jeden z największych plusów jego prozy. Tyle że tym razem od pewnego momentu powieść wydała mi się przegadana, a wyraźnego zakończenia została pozbawiona. Na początku tekst dawkowałam zachwycona jego pięknem, ale im bliżej końca, tym bardziej robiłam się nim zmęczona. Nadprzyrodzone natomiast nie znajdowało mojego zrozumienia.

Barys to dobry autor, ale tym razem nie dogadałam się z jego powieścią, choć wciąż widzę w niej urok i zgrabność. Po prostu... Okazała się nie być dla mnie. A jednak wciąż będę wypatrywała jego kolejnych tekstów, bo „Kości, które nosisz w kieszeni" spodobały mi się BARDZO.