Recenzja książki Niewybaczalne

"W życiu często zadajemy pytania, nie zdając sobie sprawy, że wcale nie chcemy usłyszeć odpowiedzi."
To tak jak z oczekiwaniem na kolejną książkę ulubionej autorki, której wcale nie chciałam przeczytać... O czym dowiedziałam się, jak było już za późno...
Przeczytałam i rozbiłam się na drobne kawałeczki...
Rozsypałam się... z nadmiaru emocji... Strachu, który wyziera z najciemniejszych zakamarków umysłu... Bólu rozrywającego serce po stracie dziecka... Niedowierzania, w makabryczność zbrodni... Współczucia dla matki, która na moment spuściła dziecko z oczu. Rozpaczy... bo czasu nie da się cofnąć. Mogłabym tak wymieniać bez końca. Ilekroć powraca do mnie obraz tej historii nie potrafię powstrzymać łez. Ja jestem za słaba na tą książkę. Za słaba...
Wiecie jaki moment w życiu człowieka jest najważniejszy? Dzieciństwo. Wtedy kształtują się młode umysły i chłoną jak gąbka wszystko co się wokół nich dzieje, a przede wszystkim to ile miłości i zainteresowania otrzymują od najbliższych. Czemu o tym piszę? Otóż to właśnie dzieci są w tej książce głównym mianownikiem. Zarówno te które stały się ofiarami, jak i ta mała dziewczynka, która po 25 latach odkrywa, że jej życie usłane było kłamstwami.
Przewracając strony czułam się jak niemy obserwator ludzi i ich emocji, a także relacji jakie między nimi się kształtują. I mimo, że już w połowie domyśliłam się kto i dlaczego, to chciałam towarzyszyć Zuzannie do końca, "być" z nią, gdy odkryją się karty prawdy.
Jestem pełna podziwu dla Pani Izy, że tak perfekcyjnie połączyła dwa tory czasowe, genialnie kreując postaci bohaterów, nie tylko tych pierwszoplanowych. Dziękuję za wplecenie postaci Bruna Wilczyńskiego. Czytając o nim, czułam się jakbym wyściskała dawno niewidzianego przyjaciela. I mimo, że był to jedyny przyjemny moment w tej historii, to jest to zdecydowanie jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w tym roku. Emocjonalnie jestem tak zmęczona i rozstrojona, że ciężko mi się pozbierać. I mimo, że chciałabym o niej zapomnieć, to tkwi w moich myślach jak cierń.

"Mimo wysiłków jej ból nie słabł, wszak nosiła go w sobie, a w życiu można uciec od wielu rzeczy, tylko nie od siebie."