Recenzja książki Pies i ja. Opowieść o szukaniu sensu życia

“Pies i Ja” to ciekawa książkowa propozycja na lato, zwłaszcza dla czytelników kochających psy, jak można się zresztą domyślić po tytule. Do sięgnięcia po nią zachęciło mnie ciekawe zdjęcie na okładce i przesympatyczny pyszczek psa, który jest jednym z jej głównych bohaterów, a także pozytywne recenzje, m.in w brytyjskim Vouge, i obecność na liście bestsellerów.

Autorka, a jednocześnie bohaterka książki, Kate Spicer, to pogubiona w życiu dobiegająca pięćdziesiątki dziennikarka lifestylowa pisząca artykuły na zlecenie. Mieszka w prestiżowej dzielnicy, ale jej życie mocno odbiega od ideału i przyjętych dla pań w średnim wieku standardów. Jej praca jest mało stabilna a rytm dnia mocno chaotyczny. Kate żyje od zlecenia do zlecenia, od deadline’u do deadline’u a, często na debecie, a sporą częścią jej życia są imprezy zakrapiane dużymi ilościami alkoholu i innych używek, na których wydaje się spędzać więcej czasu niż w domu ze swoim partnerem. Po jednej z takich imprez uświadamia sobie, że znalazła się na życiowym zakręcie, przytłoczona swoimi problemami i toksycznymi sposobami, w jaki próbuje sobie z nimi radzić, postanawia wyrwać się z marazmu i po namowie znajomego decyduje się na adopcję psa.

Zgodnie z jej oczekiwaniami, pojawienie się psa całkowicie odmienia jej życie, ale jest zaskoczona ogromem uczuć, które nią zawładnęły. Wolfy z miejsca kradnie jej serce, staje się jej kompanem, ale też swego rodzaju terapeutą, dzięki któremu Kate odkrywa nowe miejsca, poznaje nowych ludzi, zmienia perspektywę i zyskuje motywację do zmian,

Pewnego dnia jej ukochany pies jednak znika. Kate poświęca cały swój czas i wszelkie dostępne środki, aby odnaleźć najlepszego przyjaciela. Wtedy też w całej okazałości widzimy jak ważny jest dla niej Wolfy i jak bardzo ją zmienił.

Bardzo przyjemna i dobrze napisana książka, choć muszę przyznać, że mnie nie porwała. Ciężko było mi się utożsamić z autorką, to dość trudna do polubienia postać, choć jej oddanie dla Wolfy’ego bardzo mnie ujęło.
Wydaje mi się, że artykuł czy esej byłby bardziej odpowiednią formą przekazu dla tej historii niż książka, która momentami, zwłaszcza na etapie poszukiwań zaginionego psa, nieco mi się dłużyła. Być może dlatego, że z góry można domyślić się zakończenia. Bardzo lubię książki autobiograficzne, zwłaszcza takie z wątkiem przemiany i poszukiwania sensu, natomiast tu według mnie zdecydowanie więcej jest jednak samego szukania psa i wszelkich szczegółów z tym związanych niż “poszukiwania sensu życia i obalania mitów współczesnej kobiecości” jak głosi okładka. Prawdopodobnie na mój odbiór książki duży wpływ miało to, że mimo tego, że uwielbiam psy, sama takiego zwierzaka nie mam i nigdy nie miałam. Myślę, że psim “rodzicom” może bardzo się spodobać!