Eksperyment. Opowieść o mrocznej godzinie w dziejach medycyny recenzja

Dziekuję.
Przyznam jednak szczerze, że nie rozumiem do końca tej części Twojej wypowiedzi:

Do oceny sensowności wyboru metod dokonywania postępu w medycynie trzeba mieć też kompetencje. Stąd mam problem z opiniami na temat moralnej słuszności eksperymentów. Nie chodzi o Ciebie, czy o kogoś konkretnego. Ale o ogólną potrzebę odpowiedzi na pytanie - czy KAŻDY może (np. przez publiczne głosowanie) statystycznie decydować jak ma być uprawiana nauka eksperymentalna, w szczególności w związku z dobrem ludzi i innych organizmów? Widzę tu sporo sprzecznych argumentów.
Dla mnie zdecydowanie lepiej, że np. to sami genetycy w swoim gronie już w latach 70-tych określili ramy dla prac z człowiekiem i jego genomem, a nie poddano tego publicznemu osądowi. Po latach jest jeszcze gorzej z możliwościami 'demokratyzacji'. Teraz takie fundamentalne decyzje społecznie podejmowane, to wynik lawiny informacyjnego bełkotu internetowego. Bałbym się dokumentów WHO, gdyby Chiny przeforsowały 'podprogowo' swoje rozumienie granic inżynierii genetycznej.

Moralność u pewnych ludzi zanika (o ile w ogóle w nich jest), gdy sprowadzą oni drugiego człowieka do podporządkowania go sobie w relacji pionowej. Dla mnie to nic innego jak uprzedmiotowienie. Kto im daje takie prawo? Tak to widzę, że wtedy owa moralność nie jest do niczego potrzebna. Gdy nie traktuje się drugiego człowieka, jak siebie samego. To, że ktoś jest lekarzem, czy naukowcem nie uprawnia go do tego, by eksperymentować na innych (w historii opisywanej przez autora mamy do czynienia z osobami często wręcz ubezwłasnowolnionymi, które nie miały nawet możliwości wyrażenia swojej zgody na udział w takim eksperymencie. A któż przy zdrowych zmysłach zgłosiłby się do dłubania i uszkadzania jego mózgu??? Dla mnie to już podwójnie, albo do potęgi moralnie niewłaściwe - wykorzystywanie choroby pacjenta jako drzwi do wyrządzania jeszcze gorszych szkód, choć czasami udawało się ich "wyleczyć", oczywiście przez przypadek). Chyba, że nie ma sumienia. To jest cały czas aktualne. Po prostu po ludzku się dziwię, jak strasznie różnimy się jako ludzie w rozwoju naszej osobistej wrażliwości na świat i inne istoty. Czy postęp naprawdę nie mógłby się dokonywać innymi drogami, na których dobro człowieka jest motywacją przewodnią, nadrzędną? Faktyczna pomoc w ulżeniu jego cierpieniu, chorobie, zaburzeniu?

To nie jest takie proste. Wystarczy aksjologiczny paradoks wagonika (pociągu). Pryncypialność w pilnowaniu zasad etycznych to cel, który w zderzeniu z rzeczywistością musi czasem ulec degradacji. Zgadzam się, że dla pieniędzy medycyna (jej przedstawiciele) wyrządza ludziom krzywdy i z reguły brak jest kary - imiennego potępienia. To haniebne.
Z drugiej strony to właśnie bardzo nieetyczne eksperymenty mikrobiologii i poszukiwanie przyczyn wścieklizny pozwoliły na wynalezienie szczepionek.

No właśnie. Bomba jądrowa to też skutek dobrych intencji, więc chyba nie jest taka zła, zwłaszcza jeśli będzie w "naszych" rękach, a nie w rękach "naszych" wrogów. To wszystko jest niesamowicie proste jeśli patrzymy przez jedynie słuszny pryzmat "naszych" korzyści.

Niestety.
Zachęcam do przeczytania.

Dzięki za czujność.
Tak, Egas Moniz był pierwszym neuroanatomem, który wykonał rękami swojego kolegi (tak, jak i początkowo robił Walter Freeman) pierwszą na świecie leukotomię. 12 listopada 1935r. To artykuł Moniza odmienił życie Freemana, który doświadczenia tego pierwszego przeniósł na grunt amerykańskiej psychochirurgii.
Ale jeśli grzebać głębiej, to nie można pominąć faktu, że takim pierwszym z pierwszych prekursorów przeprowadzającym usuwanie fragmentów mózgu u ludzi był Szwajcar, doktor Gottlieb Burckhardt. On również nie był neurochirurgiem, nie miał nawet przeszkolenia w tym zakresie, prowadził zakład dla obłąkanych i tam przeprowadzał swoje eksperymenty. Nie zdobył uznania w środowisku lekarskim, bo nie trzymał się zasady primum non nocere.