Poranki na Miodowej recenzja

Muszę przyznać, że Joanna Szarańska bardzo mnie tą książką zaskoczyła. Pozytywnie zaskoczyła. Myślę, że dobrze zrobiła wybierając inny charakter powieści. Pokazała nam tym samym, że jej talent pisarski pięknie się rozwija, a my w przyszłości możemy spodziewać się równie dobrych albo i jeszcze lepszych powieści. O ile serię "Cztery płatki śniegu" pokochałam całym sercem i tęsknię za jej bohaterami, tak komediowe przgody Kaliny czy Zojki już nie bardzo przypadły mi do gustu, jakoś nie odnalzałam się w tych powieściach chociaż próbowałam. Dlatego cieszę się, że powstała historia o Miodowej i mam nadzieję, że kolejny tom przyniesie nam więcej emocji, będzie jeszcze bardziej dojrzały.

Z ogromną przyjemnością przeniosłam się do świata ulicy Miodowej. Chociaż do narracji musiałam się chwilkę przyzwyczajać, to jak już oswoiłam się ze stylem powieści, przepadłam, przepadłam i czytałam z małymi tylko przerwami. Od samego początku tej historii wyczuwa się jakiś głeboko ukryty dramat, coś co kładzie się cieniem na życiu głównej bohaterki i jej ciotki. Powrót na Miodową, po tym co wydarzyło się wiele lat temu, łatwy nie był. Trzeba było od nowa stawić czoła dawno pogrzebanym wspomnieniom, zmierzyć się z chorobą jedynej krewnej i zastanowić co będzie dalej.
A teraz wyobraźcie sobie, że jesteście w pomieszczeniu, w którym panuje lekki półmrok, do którego docierają znikome promienie słońca, a w tych ciepłych, żóltych promyczkach, tańczą wesoło drobinki kurzu, unoszą się i opadają ale nie znikają. Tak właśnie czułam się czytając tę historię. Czułam jakbym siedziała w starym fotelu, obok mnie na stoliczku leżały stare, przykurzone książki, filiżanka aromatycznej kawy, a ja przez zasłonkę z kurzowych drobinek śledziłam losy Małgosi i jej ciotki Wandy.

"Poranki na Miodowej", to powieść gdzie w pozornie łagdony, lekki sposób przemycona została głębia przeżyć i emocji naszych bohaterek. Słowa : "dziękuję, proszę i przepraszam", to wcale nie są najtrudniejsze słowa, jakie mogą i powinny częściej przechodzić przez nasze usta, umysł i serce. Najtrudniejsze jest przebaczenie, otworzenie serca i duszy na drugiego człowieka, spojrzenie na historię jego życia, na to co spowodowało, że stał się tym kim się stał. A nawet jeśli już poznamy historię jego życia, wydarzenia, które w taki, a nie inny sposób ukształtowały charakter tej osoby, to właśnie powiedzenie "Wybaczam Ci" może okazać się najtrudniejszym słowem jakie przyjdzie nam kiedykolwiek wymówić, ale nie niemożliwym. I może przynieść ze sobą wiele dobrego...
A teraz czas na mały minusik. W moim odczuciu cała powieść nacechowana została zbyt małym ładunkiem emocji. Losy małej Małgosi powinny bardziej poruszyć moim serduszkiem, jednak tak się nie stało. Autorce doskonale udało się grać na emocjach czytelników przy serii "Cztery płatki śniegu", tutaj tego trochę zabrakło i dlatego moja ocena to 7/10.