Poranki na Miodowej

Historia kołem się toczy.
Tak w skrocie można podsumować powieść, ale byłby to zbyt wielki skrót. Bohaterka Małgorzata otrzymuje informację, że musi powrócić do miasteczka, gdzie się wychowała, bo ciotka Wanda jest w szpitalu. Powrót ten jawi się dla kobiety jako coś koszmarnego, bo przecież niedawno stamtąd zniknęła.
Po przybyciu na miejsce na Gosię czeka zamknięta księgarnia, własność ciotki, rozpocżęta budowa osiedla za płotem oraz wielka niewiadoma co dalej. I jeśli drogi czytelniku oczekiwałeś ciepłej, przyjemnej rodzinnej atmosfery, to niestety musżę cię rozczarować, bo z każdą kartką powieści dostajemy coraz bardziej pochmurne wspomnienia Małgorzaty z jej dzieciństwa i nastoletniego życia. Dostajemy także od autorki skomplikowaną relację zarówno na poziomie rodzinnym jak i sąsiedzkim. Z szuflad i zakamarków domu przy Miodowej wyłaniają się tajemnice, które z jednej strony wiele wyjaśniają, z drugiej rysują idealizowany obraz taty, który wyniosła Małgorzata z dzieciństwa.
Ale nawet na trudnym terenie można sprobować podjąć budowę czegoś stabilnego. Trzeba tylko wylać odpowiednie fundamenty, o które mimo wszystko zadbała ciotka.

„Poranki na Miodowej 1” to nowa seria autorstwa Joanny Szarańskiej. Tym razem nie jest to komedia w stylu przygód szalonej Zojki, tylko powieść obyczajowa, poruszająca życiowe, nie zawsze radosne tematy.

Małgorzata otrzymuje list z informacją, że jej ciotka trafiła do szpitala. Kobieta nie utrzymuje ze starszą panią kontaktów od lat, ale postanawia wrócić do domu, w którym się wychowała, żeby pomóc ciotce. Kiedy staruszka dochodzi do siebie w szpitalu, Małgosia przejmuje prowadzenie księgarni i opiekę nad domem przy Miodowej. Jest to o tyle dziwne, że jako dziewczynka Gosia musiała mieszkać z apodyktyczną ciotką, która trzymała ją niezwykle krótko i doprowadziła do zawalenia się świata Małgosi - nastolatki. Główna bohaterka musi poradzić sobie z przeszłością, która wraca do niej z całym impetem, a także z problemami bardzo aktualnymi. Czekają na nią niejasne wydarzenia z przeszłości, bolesne wspomnienia, a także współczesne problemy sercowe. Czy zdoła ogarnąć wszystkie pojawiające się na jej drodze sprawy? Czy uda jej się znaleźć wspólny język z ciotką, od której kiedyś uciekła bez pożegnania?

Powieść ma piękną, delikatną okładkę, z którą korespondują ozdobniki znajdujące się w jej wnętrzu. Dzięki temu książka będzie nie tylko świetną lekturą dla pasjonatek życiowych historii, ale także nieszablonową ozdobą każdej biblioteczki.

Niespieszna akcja i opisy pełne emocji sprawiają, że ksi...

Poranki na Miodowej 1, to książka, którą zaczęłam czytać już jakiś czas temu, ale...przeczytałam jakieś 40 stron i zupełnie nie czułam weny na nią. Sięgnęłam po kilka innych książek w międzyczasie i dopiero na sam koniec listopada wróciłam do Poranków ;)
Tym razem poszło i...podobała mi się ta książka!
Książki obyczajowe mają w sobie coś fajnego przez to, że to wszystko jest takie życiowe, prawdziwe, ludzkie. Problemy i radości.
Kiedy Małgosia po latach wraca na Miodową, sama do końca nie wie dlaczego to robi. Wprawdzie dowiedziała się z listu, że wydarzyło się coś złego, ale przecież wyjechała stąd na zawsze i tak miało zostać.
Wraca, a ściany domu i księgarni, w których się wychowała, przywołują wspomnienia... Wraz z nimi my poznajemy przeszłość i dowiadujemy się jak wyglądało dzieciństwo Małgosi, a także co takiego wydarzyło się, że kobieta wyjechała z domu ciotki Wandy.
I wiecie co? Ja też nie wiem czy potrafiłabym wybaczyć.
Równocześnie razem z Małgosią jesteśmy tu i teraz, gdzie nagle ma się budować nowe osiedle, co nie podoba się mieszkańcom, poznajemy też inżyniera Leona. Taak, jego polubiłam od razu! szczerze mówiąc, to Gosia częściowo mocno mnie irytowała. Natomiast tych dwoje od początku irytuje siebie nawzajem :p ale czy tak będzie do końca?

Jak początkowo nie mogłam się wkręcić w lekturę, tak później coraz bardziej interesowały mnie losy bohaterów, tajemnice, przyjaźnie, znajomość z panem inżynierem ;) zdecydowanie będę musia...

Nie wiem dlaczego tak długo zwlekałam z poznaniem twórczości Joanny Szarańskiej. W ciągu ostatnich dwóch lat mocno otworzyłam się na polskich autorów, a @joannaszaranska do tej pory pozostawała w kręgu tych nieznanych.

Pióro autorki bardzo przypadło mi do gustu, tak samo jak wykreowani przez nią bohaterowie i sama fabuła. To książka z gatunku tych, po które chętnie sięgam w ramach odskoczni od kryminałów i thrillerów. Na pewno z czasem nadrobię pozostałe tytuły.

Na ulicę Miodową Małgosia po raz pierwszy przyjechała będąc dzieckiem. Jej ojciec zostawił ją pod opieką surowej ciotki, po czym wyjechał za granicę. Dziewczynka nigdy więcej go nie zobaczyła. Teraz, jako dorosła kobieta wraca na Miodową, by zając się chorą krewną. W tym niezwykle klimatycznym miejscu wracają do niej wspomnienia lat szkolnych, beztroskich zabaw i pierwszej miłości oraz pewnej tragedii. Czy bohaterka będzie potrafiła nawiązać ponowny kontakt z ciotką, od której kiedyś uciekła? Czy wizyta na Miodowej zmieni coś w jej obecnym życiu? Koniecznie sprawdźcie sami! Gdybym mogła, sama chętnie wybrałabym się na Miodową chociażby dla kilku minut spędzonych w tamtejszej księgarni albo w piekarni pani Basi, bo zapach jej wypieków zdaje się unosić znad kart powieści 🥐🤤

"Poranki na Miodowej" to niesamowicie wzruszająca i pełna emocji opowieść o relacjach z bliskimi. Relacjach, które nie zawsze są łatwe i budzą dobre wspomnienia.

Pewnego dnia Małgorzata dostaje list. Już po spojrzeniu na papeterię wie, czego może się spodziewać. Okazuje się, że do szpitala trafiła jej ciotka Wanda. Kobieta, która ją wychowywała i z którą Małgosia od dawna nie utrzymywała kontaktu. Wraca więc do rodzinnego miasteczka i zaczyna powoli odkrywać rodzinne sekrety.

Powrót w rodzinne strony zawsze budzi wspomnienia i emocje. Łzy leciały mi ciurkiem, gdy czytałam fragmenty dotyczące dzieciństwa Małgosi, którymi była przeplatana opowieść. Książka jest naładowana ogromną ilością emocji i uczuć. Nie jest to jednak sentymentalne, ckliwe romansidło, ale genialna, choć nieco smutna, obyczajówka, z niezwykle realistyczną i prawdziwą fabułą i dobrze nakreślonymi bohaterami. Opisy miejsc są na tyle szczegółowe i obrazowe, że w bardzo szybki sposób można się przenieść do nich myślami i zobaczyć je oczyma wyobraźni.

Książkę przeczytałam praktycznie jednym tchem i wprost nie mogę się doczekać dalszych losów Małgosi.

Pewnego dnia Małgorzata dostaje list w błękitnej kopercie, wie że takie listy wysyłała jej ciotka. W tej chwili wracają wszystkie wspomnienia, zostawiona przez ojca który wyjechał do Ameryki, zostawiając ją pod opieką ciotki. Matka zmarła gdy Małgosia była malutka. Ciotka nie zastępuje jej ani ojca, ani matki, surowa, wymagającą, nie okazująca uczuć.

Tego dnia z listu dowiaduje się że ciotka jest ciężko chora. Czy Małgorzata ma siłę zmierzyć się z przeszłością i wrócić na ulicę Miodową? Przecież ma poukładane życie, pisze książki, ma wspaniałego mężczyznę u swojego boku, po co wracać do przeszłości, która nie była różowa? Ale przecież to tam był jej dom, pierwsza miłość, uczelnie się życia. Ciotka jednak ją przyjęła i wychowała, nie oddała do domu dziecka, a Miodowa i księgarnia ciotki zawsze zapewniały jej poczucie bezpieczeństwa.

Czytając przenosiłam się Miodową, do tej księgarni z fotelem, kubkiem herbaty i klimatem jaki lubię. Nie jest to książka pełna zwrotów akcji, raczej ciepła, obyczajowa powieść która dzieję się w dwóch przestrzeniach czasowych.

Warta przeczytania, ja już mam w planach część drugą.

„Poranki na miodowej 1” to książka, która mnie zachwyciła. Uwielbiam książki, w których pojawiają się retrospekcje z przeszłości. W tej powieści właśnie tak było. Czytałam dwie książki autorki i ta jest zdecydowanie inna. Wcześniej bardzo lekkie, zabawne książki, przy których nie sposób było się nie śmiać, zastąpiła bardzo urocza i poruszająca historia. Mam ochotę tulić tę książkę do siebie.
Poranki to historia Małgosi i jej ciotki Wandy. To opowieść o trudnej relacji, w której zabrakło przede wszystkim szczerej rozmowy. To także próba zmierzenia się ze swoimi lękami i obawami z przeszłości.
Dla mnie ta historia była wzruszająca, ale już wiem, że emocjonalnie dużo bardziej wpłynie na mnie druga część, którą właśnie kończę czytać.
Być może niektóre wątki były przewidywalne, jednak w moim odczuciu nie wpłynęło to na odbiór książki. Mnie to nie przeszkadzało, bo nie to było najważniejsze.
Książkę czyta się bardzo przyjemnie i szybko. Byłam bardzo ciekawa, dlaczego Małgosia miała taki problem, żeby wrócić na Miodową i dlaczego jej relacją z ciotką wygląda tak, a nie inaczej.
Ja ze swojej strony polecam.

Główna bohaterka powieści, Małgorzata, jako dziecko straciła ukochaną mamę. Jej tata, chcąc zarobić na uczciwe życie ich obojga, wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych, pozostawiając zrozpaczoną córkę u nieznajomej ciotki Wandy. Po jakimś czasie okazuje się, że ojciec również umiera. Dziewczynka pozostaje sama na łasce surowej ciotki, w jej domu na ulicy Miodowej.
Po latach Małgorzata otrzymuje list. Charakterystyczna, niebieska koperta wskazuje na to, że jest to wiadomość od ciotki Wandy.
Co w niej było zawarte? Jak potoczyło się dalej życie Małgorzaty i Wandy?
Powiem tak, nie znajdziecie tu historii lekkiej, łatwej i przyjemnej. To historia napisana z dużą starannością, doskonale poprowadzona. Historia trudna, łapiąca za serce, wzruszająca. Wymagająca zatrzymania się, skupienia, zadumy.
Ale jednocześnie fabuła jest umiejscowiona w przepięknym miejscu, na ulicy Miodowej. Opis okolicy, uliczek, pół i zagajników pozwala wyobrazić sobie miejsce, poczuć zapach kwiatów, chłonąć promienie słońca, słyszeć śpiew ptaków.
Serdecznie polecam.

Polska książka, polska autorka. Czy to gwarancja dobrej lektury?

Ja jestem zdecydowanie na tak.
Przyjemna, o pojednaniu i wspomnieniach.

Główną bohaterka trafia pod opiekę ciotki po tym jak jej ojciec postanowił wyjechać do Ameryki. Po lepsze jutro. Z kilku tygodni zrobiło się kilka lat. W pewnym momencie ich drogi się rozeszły, a kontakt całkowicie urwał. Niespodziewanie przychodzi list od ciotki... Nie można go zignorować.

W tej historii jest miejsce na refleksję, śmiech i łzy. Znajdziesz tu różne barwy emocji. A co najważniejsze książka nie nudzi i z ogromnym zainteresowaniem czytałam do samego końca.

Niesamowity klimat stworzyła autorka w księgarni zarządzanej przez ciotkę... Sama chciałabym taką poprowadzić 😍

A to dopiero pierwszy tom. W przyszłości na pewno sięgnę po drugi...

Jeśli szukasz lektury lekkiej z chwilą zadumy i nauki przebaczania to może Ci się spodobać.