Popołudnia na Miodowej

Joanna Szarańska wielu czytelnikom kojarzy się z lekkim humorem i zabawnymi komediami. W serii Na Miodowej możemy zobaczyć jej inne oblicze. Życiowa opowieść o ludziach takich jak my wciąga od pierwszej strony i nie pozwala odłożyć książki na dłużej. To jedna z tych opowieści, które żyją w nas jeszcze długo po zakończeniu lektury.

„Poranki na Miodowej 1” były zaledwie wstępem do historii, która rozkwitła w drugiej części serii. Typowo obyczajowa powieść przerodziła się bowiem w piękne studium macierzyńskiej miłości. W „Popołudniach na Miodowej 2” na pierwszy plan wysuwa się historia Klary Kwiatkowskiej i jej córeczki Anielki.

Kiedy Klara stała się szczęśliwą żoną Tomka, zamieszkali razem w małym mieszkanku, ciesząc się wspólnym życiem i wzajemną miłością. Niedługo po ślubie pojawiła się na świecie ich wymarzona córeczka, Aniela. Ktoś obserwujący ich z zewnątrz powiedziałby, że to historia jak z filmu z happy endem. Niestety, nie zawsze życie daje nam to, czego byśmy pragnęli. Niejednokrotnie przychodzi nam zmierzyć się z trudnościami, które momentami wydają się nie do udźwignięcia. W takiej właśnie sytuacji, kilka lat po narodzinach córki, znalazł się Tomek. Po miesiącach utarczek słownych z Klarą i nieporozumień, dziwnych i niezrozumiałych dla niego zachowań upragnionego dziecka, Tomek postanawia zmienić otoczenie. Zostawia żonę samą z wszystkimi problemami i wyjeżdża do pracy za granicę. Klara nie może pojąć jego zac...

Czytałam z zapartym tchem, a emocje od wzruszenia, poprzez zadumę na wściekłości zakończywszy.
W skrócie, to kontynuacja pierwszej części "Porankow", ale w sumie można i czytać bez niej, bowiem historia Klary, Tomka i ich córeczki Neli jest na tyle odrębna.
Początkowo wielka miłość dwojga młodych, oczywiście kończy się na ślubnym kobiercu i narodzinach wyczekiwanego dziecka. Proza życia niestety dosięga młodych rodziców i początkowe szczęście zamienia się w obowiązek. Dodatkowo coś jednak jest nie tak z córeczką, która coraz bardziej zaczyna odstawać od rówieśników.
Diagnoza jest druzgocąca zwłaszcza dla Tomka.
Wielkie brawa dla autorki, która postanowiła pokazać swiat rodziny z dzieckiem autystycznym. Wydawać by się mogło, że obecnie osoby z wszelakimi dysfunkcjami już są na tyle obecne w społeczeństwie, że nie powinny wzbudzać szczególnego zaiteresowania, żwłaszcza tego negatywnego.
Niestety wciąż są wytykane, przeszywane wzrokiem pełnym oburzenia i niechęci lub wręcz wykłuczane z normalnego funkcjonowania.
Pięknie pokazane jest też to, jak czują się rodzice w roli szukajacych diagnozy dla swojego dziecka, a potem pomocy w jak najlepszym zorganizowaniu nowego świata dla siebie i pociechy.
Troche miałam ochotę wejść w ksiażkę i potrząsnąć Klarą, aby wreszcie obudziła siez letargu i zaczęła walczyć o dziecko. Drugie moje wejście zaś do powieści dotyczyłoby Tomka, wiecznego dzieciaka, który zupełnie nie sprawdził się w roli męża, a przede wszys...

Drugi tom serii "na Miodowej", który urzekł mnie równie mocno jak pierwszy, i za którym bardzo czekałam.

"Popołudnia na Miodowej 2" opowiadają historię Klary i jej córeczki Anielki. Jak dobrze wiemy z poprzedniego tomu Nela jest dzieckiem wyjątkowym, które nieustannie potrzebuje uwagi i prawidłowej opieki.
Cała książka skupia się na ich aktualnym życiu i problemach, a rozdziały przeplatane są przeszłością, a dokładniej młodzieńczymi zawirowaniami Klary i Tomka.

Jeśli szukacie bardzo lekkiej, ciepłej i niesamowitej książki, która wprowadzi was we wspaniały świat bohaterów to jak najbardziej polecam tę serię. Po raz kolejny przekonałam się, że autorka ma lekkie pióro, a stworzone przez nią historie pożeram w całości. Najchętniej czytałabym je w kółko i w kółko, ponieważ mają one swój urok. Kiedy kończyłam czytać tę historię nie mogłam znieść tego, że po raz kolejny rozstaję się z bohaterami. Gdyby nie to, że mam obok siebie mały stosik książek, które w najbliższym czasie muszę przeczytać, to sięgnęłabym po "Poranki na Miodowej 1"

"Popołudnia..." to bardzo życiowa pozycja, która pokaże czytelnikowi odrobinę "gorszą", cięższą stronę życia bohaterów, którzy mają dość specyficzne życie, które ich czasami przerasta - a szczególnie jednego bohatera. Nie napiszę wam o co mi chodzi, bo nie chcę spojlerować. Jedyne co mi pozostaje, to zachęcić Was do sięgnięcia po tę serię (którą pamiętajcie, należy czytać wg. kolejności!!) i pozwolić się porwać w pię...

Pierwsze słowa pojawiające się w mojej głowie kiedy myślę o tej książce, to że jest naprawdę wartościowa i bardzo życiowa.
Po przeczytaniu Poranków chciałam poznać dalszą historię Małgosi i Leona. Gdzieś w międzyczasie przypadkiem dowiedziałam się, że ta część skupi się na innych bohaterach. Cieszę się, że byłam na to nastawiona już przed lekturą :)
Klara, Tomek i ich córeczka- Nela.
Nela, która wymaga szczególnej uwagi. Nela, która ma autyzm.
Pani Szarańska przedstawia nam problem, jakim jest częste zachowanie ludzi w kontakcie z osobą autystyczną. Problem, jakim jest niewiedza społeczeństwa. Jakim jest to, że ludzie potrafią zachowywać się okrutnie, w stosunku, nawet do małego dziecka.
Pokazuje nam, jak wielkiej siły potrzeba do mierzenia się z tym wszystkim, każdego dnia. Pokazuje jak wielką siłę może mieć w sobie kobieta, matka.
Historia Klary, która tak wiele miała na swoich barkach, wciągnęła mnie od samego początku! Autorka w tak piękny sposób potrafi pisać o emocjach, uczuciach! Do tego ten cudowny klimat Miodowej, piekarni, w której ma ochotę się usiąść i poczuć ten spokój, mimo wszystko. Tę dobroć pracujących tam ludzi. Jestem totalnie zauroczona! :)

Powróciłam na Miodową! To urocza, pełna emocji lektura. To historia Klary i jej wspaniałej córeczki Neli. Nela jest dzieckiem, który potrzebuje więcej uwagi, jest dzieckiem wyjątkowym - stwierdzono u niej cechy autyzmu.

Są momenty, że w czasie czytania pojawiają się łzy. Autorka pokazała, jak trudną rolę mają rodzice, by pokazać, że ich dziecko jest wyjątkowe, jest kochane, tylko potrzebuje większej uwagi. Bardzo ważne jest też środowisko, które nie zawsze potrafi zrozumieć zachowanie dziecka. Klara musi radzić sobie z codziennością Neli. Pomaga jej teściowa - ciepła, wrażliwa osoba - znamy ją z pierwszej części, jako właścicielkę piekarni kawiarenki.

To wyjątkowa lektura! Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki. Ta historia urzekła mnie bardziej niż pierwsza część (ale tamta też jest wspaniała). Skłania do refleksji - polecam gorąco!

Czytając krótkie posłowie autorki, czujemy ogrom miłości matki do dziecka, do dziecka o specjalnych potrzebach. Ta książka na długo pozostanie w pamięci!

Książka podejmuje temat dziecka z autyzmem oraz jak choroba ta wpływa destrukcyjnie na małżeństwo rodziców.

"Popołudnia na Miodowej 2" to druga część historii Joanny Szarańskiej o mieszkańcach uroczej uliczki na przedmieściach. Tak jak w pierwszej części pojawia się tutaj historia Małgosi, która przejęła księgarnie po zmarłej ciotce. Chociaż tym razem pierwsze skrzypce gra Klara, Tomek i ich córka obarczona pewną diagnozą. To również najpiękniejsza książka jaką do tej pory czytałam o sile miłości matki do dziecka i o porzuceniu. O tym jak mężczyźni nie radzą sobie z trudnościami życia rodzinnego. To cudowna książka o miłości zwłaszcza do dziecka naznaczonego piętnem diagnozy na "a".

Chociaż, czy inność to piętno? Czy każdy kto się czymś wyróżnia musi dostawać etykietkę ? Czy musimy oceniać wszystko co inne i niestandardowe ? Czy widząc nietypowe zachowania na ulicy musimy się im zawsze przypatrywać ?

Nie będę wam tutaj streszczać fabuły. Już tyle na ten temat zostało napisane u innych, że wystarczy. Chcę skupić się na uczuciach jakie ta książka we mnie wywołała, bo możecie mi wierzyć lub nie, ale nikt tak pięknie nie opisuje emocji jak Szarańska. Uważam tak ja i uważa tak moja mama, a ona jest równie wielką specjalistką do spraw emocji jak Joanna - autorka serii na Miodowej.

I jeszcze nigdy nie miałam w rękach książki, która w tak dosadny, a jednocześnie delikatny sposób ujęła by w słowach zmagania rodziców dzieci dotkniętych innością. Ja nie posiadam własnych, ale w rodzinie mam dziewczynę, która zmaga się z niepełnosprawnością. Znaczną. Jej rodzice...

„Popołudnia na miodowej 2” rozłożyły mnie na łopatki. Książkę przeczytałam kilka dni temu i tak naprawdę wciąż zastanawiam się, co Wam o niej napisać. Najtrudniej opisać mi książki, które emocjonalnie mnie rozbiły, nie umiem znaleźć odpowiednich słów, tak jakby to, co powiem zawsze było za mało, niewystarczająco. Też tak macie?

*
Popołudnia to kontynuacja losów bohaterów z Poranków.. Jednak tu skupiamy się najbardziej na Klarze, Neli i Tomku. Oczywiście pojawia się również Małgosia, jednak narracje przejmuje właśnie Klara. Szczerze powiem, że niejednokrotnie łzy wzruszenia cisnęły mi do oczu. Nela jest wyjątkowym dzieckiem, dzieckiem autystycznym i na tym głównie skupia się autora. Na emocjach, jakie towarzyszą Klarze i Tomkowi. Z czym musi zmierzyć się młoda mama, która jest przerażona tym, że jej dziecko nie jest takie jak inne dzieci. Właśnie te emocje autorka przekazała w sposób idealny. Strach, bol, brak zrozumienia, niejednokrotnie niesprawiedliwe i bardzo powierzchowne oceny zupełnie obcych osób. To wszystko jest okropnie bolesne, przytłaczające. Tak bardzo połączyłam się emocjonalnie z Klarą. Sama bałam się przez chwile czy na pewno moje dziecko jest zdrowe, czy wszystko z nim w porządku. Do tego autorka bardzo realistycznie opisuje zachowania dziecka autystycznego, teraz już wiem dlaczego. Pani Joanno jest Pani bohaterką.
Kilka wątków z pierwszej części wyjaśnia się właśnie tutaj, jednak nie wszystko jest jeszcze jasne, dlaczego z niecierpliwośc...

Długo ta książka musiała czekać na swoją kolej. Ciągle były jakieś inne, pilne, polecane, nowości...
Ale przypomniałam sobie o niej kilka dni temu i od razu mnie wchłonęła.

"Popołudnia na Miodowej" to druga część książki Joanny Szarańskiej. Dużo piękniejsza od części pierwszej.
To nie jest książka lekka, łatwa i przyjemna. Tu nie ma nagłych zwrotów akcji, napięcia czy ciarek na plecach.

To historia kobiety, która po opuszczeniu przez męża zmaga się z samotnym wychowaniem dziecka z autyzmem. Jednak największym problemem nie jest tu samotne rodzicielstwo a reakcja ludzi na odmienność, na zachowanie odbiegające od normy, brak zrozumienia i empatii.

To jedna z piękniejszych książek pokazujących miłość matki do dziecka.

Myślę, że więcej nie trzeba pisać.
To wystarczy.

Polecam

Dziś mam dla Was parę słów o drugim tomie na Miodowej.
"Popołudnia na Miodowej 2" to coś więcej niż lekka lektura na lato. To sięgnięcie po głębszy problem. O chorobie dziecka, zmaganiu się z trudnościami i samotności.

To właśnie w najtrudniejszym momencie życia mama zostaje ze swoją córką, bo tata podjął decyzję, że musi odpocząć. To czas gdzie jak nigdy właśnie to dziecko potrzebuje poprowadzenia za rękę, aby poradzić sobie z potwornościami tego świata.

Wiele mądrych cytatów, refleksji i trudnych decyzji. Choć pierwsza część podobała mi się bardziej to drugi tom również warto przeczytać. Wiele uczy i zapada w pamięć. Jednym słowem polecam.

Piękna historia o ludzkich ułomnościach i bynajmniej nie mam na myśli autystycznego dziecka. Wszystkie przytoczone opinie samozwańczych specjalistów ds. wychowywania dzieci są niestety bardzo prawdziwe. Bądźmy bardziej tolerancyjni, empatyczni. Wspierajmy zamiast osądzać. Dobra lektura dla wszystkich, nawet dla tych, którzy wolą odwracać wzrok i udawać, że problem nie istnieje.