Później recenzja

Stephen King "Później" .

Mój ulubiony autor (wiem, że są tu i zwolennicy i przeciwnicy 😃🙈) napisał kolejną książkę, którą oczywiście zakupić muszę do kolekcji... Póki co, delektowałam się ebookiem.

Jamie Conklin widzi zmarłych. Zaczął widzieć, jak chodził do przedszkola. Wychowywała go matka, ojca nie znał. To w niej szukał oparcia i wyjaśnienia. Kim był, że też dostał taki dar? Dar i jednocześnie utrapienie. Bowiem nie każdy zmarły był dobry. Nie każdy odchodził po kilku dniach. Znikał... Tak właśnie było w przypadku Grzmociarza, albo tego, co po nim zostało. Jamie zrobił dobry uczynek, kosztem własnego szczęścia i w miarę normalnego życia. Potem, później, było jeszcze gorzej. I w tym wszystkim ogromną rolę odegrała Liz, policjantka, która jakiś czas była bliską przyjaciółką jego matki. Los chciał, że pokazała swoją drugą twarz, a ta nie była przyjemna. Jamie musi się zmierzyć nie tylko z darem, którego nie rozumiał, nie mógł się nim pochwalić. Musiał zmierzyć się z Grzmociarzem, a właściwie z tym, co opętało jego resztki. Musiał zmierzyć się z Liz. A na końcu, zmierzyć się z prawdą o własnej tożsamości. Czy mu się to udało? Dobre pytanie...

To nie jest horror. Chociaż autor bardzo chciał, aby był. To nie jest mój King, którego pokochałam czytać. Nie znaczy to, że książka jest zła. Jest dobra. Coś jak połączenie "Joyland" z trylogią "Pan Mercedes". Wątek paranormalny słabo rozwinięty, tak jakby główna wartość treści to obyczajówka ściśle związana z dorastaniem głównego bohatera. Szkoda, że King nie poszedł w kierunku rozwinięcia akcji Grzmociarza. Był mega potencjał, mogę nawet stwierdzić, że byłby to świetny horror, trzymający w napięciu, emanujący strachem. Nie bałam się czytając, czułam tylko ciekawość, bo książkę czyta się błyskawicznie. Jest trochę pogmatwana, jak to z Kingiem bywa. Znajdziemy w niej multum opisów, chociaż nie takich, jak we wcześniejszych powieściach autora, za czym osobiście ubolewam, bo lubię właśnie ten specyficzny styl i klimat.

Oczekiwałam czegoś więcej, naprawdę. Po "Instytut" byłam bliska stwierdzenia, że stary dobry King powraca. Czy jestem zawiedziona? Nie tak tragicznie, bo powieści nie związane z horrorem u Kinga też bardzo lubię. Co nie zmienia faktu, że kurczę, czekałam na dobry horror... Chociaż... fajnie byłoby poznać ciąg dalszy. Może tak jak w trylogii o Billu Hodgesie, tu także byłoby więcej nieprawdopodobieństwa, wiecej paranormalnych wątków. A nawet jeśli nie więcej, to może chociaż bardziej rozwiniętych... Szkoda, żeby potencjał nie został wykorzystany...


Niniejszym i tak nie żałuję poświęconego czasu na czytanie. I czekam na kolejne książki 😉