Życie Violette recenzja

"Życie Violette" zachwyca od pierwszej strony. Nie jest to książka odkrywcza, porywająca czy z wieloma zwrotami akcji (choć takowe są). Nie nastawiajcie się na coś, co przeczytacie w jeden dzień. Oj, nie. To jest książka, z którą się płynie. Przeżywa jak własne życie. Wspomina chwile, które są albo były w naszym życiu.

🌷Co jeszcze skrywa wnętrze?
Piękną i zachwycającą scenerię: stary cmentarz, mały domek; a do tego morze wspomnień. Wspomnień, które wraz z główną bohaterką odkrywamy z każdym kolejnym rozdziałem. Jest ich tutaj... wiele. Niekiedy czułam się przesycona tymi wszyst­ki­mi informacjami oraz pewnym zabiegiem autorki (pomieszania przeszłości z teraźniejszością). Sprawiło to jednak, że powieść zyskała w moich oczach i stała się bardziej rozbudowana. Bo nie tylko Violette tu poznajemy...

🌷Kobieta jest dozorczynią na cmentarzu, gdzie mogę napisać - trafiła przypadkiem. Poznajemy w zasadzie dużą część jej życia: spotkanie męża, narodziny córki, pierwsze rodzinne chwile, pierwsza praca, a do tego poznanie pewnego tajemniczego policjanta czy najlepszej przyjaciółki. Jak widzicie, samo życie. I tutaj nie ma co za wiele pisać, bo każdy mały element mógłby być spojlerem.

"Życie Violette" ma w sobie całe serce autorki oraz to jaką pracę w nią włożyła. Mnóstwo emocji, które w tych najmniejszych momentach znaczą wiele. I jeszcze więcej wylanych przeze mnie łez. Nie było chwili, gdy nie miałam chęci do płaczu. Książka stała się jedną z moich ukochanych, bo tak bardzo mnie poruszyła. Czy spodziewałam się takiego zakończenia? TAK. Cieszę się, że Violette odnalazła tu wszystko to, czego tak bardzo szukała.